Թեգ - Հայ գրող
2013-03-05 00:00:00
Պարույր Սևակ «Նորի՛ց չեն սիրում, սիրում են կրկի՜ն»
Այդ ո՞վ է ասել ` նորից են սիրում: Նորի՛ց չեն սիրում ,սիրում են կրկի՜ն… Ու երբ մինչևիսկ ալյուրից (դեռ տա՜ք) Դու նո՛ւյն մարմինն ես հիշում բնազդով, Երբ հոտն էլ սուրճի նրա՛ն հիշեցնում Եվ քո գունազա
2013-03-05 00:00:00
Պարույր Սևակ «Դու մի’ հարցրու»
Ինչպես կույրը իր ձեռնափայտն է միշտ հիշում, Դու էլ հիշի’ր, Որ երբ իզուր հարց չեն տալիս` Սուտ պատասխան չե~ն ստանում: Եվ դու բնավ իմ այս խոսքից մի’ վշտանա, Այլ մտածիր, Թե ջրհորի մութ խորությա
2013-03-05 00:00:00
Ապրե՜լ, ապրե՜լ, այնպե՛ս ապրել, Որ սուրբ հողըդ երբեք չզգա քո ավելորդ ծանրությունը: Ապրե՜լ, ապրե՜լ, այնպե՛ս ապրել, Որ դու ինքդ էլ երբեք չզգաս քո սեփական մանրությունը: Ու թե հանկարծ անպետքություն քեզ համ
2013-03-05 00:00:00
Ես մտածում եմ. Կանցնի մի շաբաթ, Ու ես վերըստին կտեսնեմ նրան, Ում հանդիպեցի առաջի՜ն անգամ, Եվ մի-երկու բառ փոխանակեցինք` Չծանոթացած: Կտեսնեմ նրան Ու կասեմ «դու»-ով. -Թույլ տուր տամ մի հարց,
2013-03-05 00:00:00
Լավագույն ժպիտ ասվածը , անշուշտ, Փակ աչքերովն է: Իսկ լավագույնը երազանքների` Բաց աչքերովը: Լավագույն երգը Բաց պատուհանից – հեռվից լսածն է: Լավագույն խոսքը Լռության խորքում լռին ասածն է: Լա
2013-03-05 00:00:00
Նա՞ է գրում ինձ Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝ Ինքս էլ չգիտեմ. "Արդյոք քեզ եր՞բ եմ, ե՞րբ եմ տեսնելու... Ձմե՛ռ ու ամա՜ռ, Աշո՛ւն ու գարո՜ւն... Իսկ ո՞ւր է տարվա մե
2013-03-05 00:00:00
Գիշերն ունի ամե՜ն բանի թույլտվություն: Իսկ ես չունե՞մ Ու ջնջում եմ էլեկտրական լամպագրի այն խորհուրդը, Թե «Շահավետ, հուսատո
2013-03-05 00:00:00
Դո՛ւ՝ երկու տա՜ռ, Դո՛ւ՝ հասարա՜կ մի դերանուն, Եվ ընդամենն այդ քո երկո՛ւ հատիկ տառով Այս բովանդակ աշխարհին ես ինձ տեր անում… Դո՛ւ՝ երկու տա՜ռ, Ու ես գարնան հողի նման Քո կենսատու ջերմությանն եմ ը
2013-03-01 00:00:00
Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել, Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին. — Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել, Ուզում եմ անուշ փայփայել մեկին։ Այնպե՛ս գգվող է երեկոն անափ, Ծաղիկներն այնպես նազով են փակվում. &
2013-03-01 00:00:00
Վահան Տերյան «Մոռանա՜լ, մոռանա՜լ ամեն ինչ»
* * * Մոռանա՜լ, մոռանա՜լ ամեն ինչ, Ամենին մոռանալ. Չսիրել, չխորհել, չափս՛ոսալ — Հեռանա՜լ... Այս տանջող, այս ճնշող ցավի մեջ, Գիշերում այս անշող Արդյոք կա՞ իրիկվա մոռացման, Մոռացման ոսկե շող... Մի
