Թեգ - Հայ գրող
2013-03-06 00:00:00
Ես ատում եմ քո անունը, Ինչպես որ դու քեզ փայփայած Իմ ձեռքերն ես ատում գուցե: Ես ատում եմ քո անունը, Որ խրվել է իմ լեզվի մեջ Փշատենու փշի նման: Եվ դու ինչո՞ւ ինձ չես հարցնում, Թե քո անունն ի՛նչ գույն ո
2013-03-06 00:00:00
Դու իմ վերջի՜նը` թյուրիմացաբար, Եվ իմ միա՜կը` ճակատագըրով… Սիրո բովանդակ կոչականները մանկական են միշտ, Մինչդեռ ես արդեն ապրել եմ այնքան, Որ իմ տարիքում Դեղձին տասն անգամ մեռած կլիներ: Իսկ ինչպե
2013-03-06 00:00:00
Պարույր Սևակ «Քիչ ենք, բայց հայ ենք»
Մենք քիչ ենք‚ սակայն մեզ հայ են ասում։ Մենք մեզ ո՛չ ոքից չենք գերադասում: Պարզապես մենք էլ պիտի ընդունենք‚ Որ մե՛նք‚ միայն մե՜նք Արարատ ունենք‚ Եվ որ այստեղ է՝ բարձրիկ Սևանում&
2013-03-06 00:00:00
Պե՛տք չէ, սիրելի՜ս: Զո՜ւր ես երդըվում: Առանց երդման էլ ես հավատում եմ, Որ հիմա օրըդ մի դար է տևում, Որ փուշ կարոտը քեզ ծվատում է, Որ գիշերն ի լույս չես քն
2013-03-06 00:00:00
Պարույր Սևակ «Պատահաբար են պատահում կյանքում»
Մի՛շտ էլ սիրածին պատահաբար են պատահում կյանքում Ու հրաժեշտ են տալիս սիրածին անհրաժեշտաբա՜ր... Թե կուզես՝ լռի՛ր: Թե կուզես՝ ոռնա՜, Թե կուզես՝ ծամիր սեփական լեզուդ, Թե կուզես՝ խցիր բերանըդ բարձով
2013-03-06 00:00:00
Ասում են, թե միանգամից կյանքում ոչի՜նչ չի կատարվում. Միանգամից ո՛չ մի կարպետ և ո՛չ մի գորգ չի պատըռվում, Միանգամից բերդ չի շինվում ու չի քանդվում միանգամից, Միանգամից ձյուն չի գալիս և չի փչում ա
2013-03-06 00:00:00
Անկեղծ ասած՝ այս ամենից ես հոգնել եմ, Ես, սիրելի՛ս, որ քեզ սիրել և օգնել եմ. Ձեռք եմ պարզել, հույս եմ տվել, Վատըդ թողած՝ լավըդ թվել, Հավատացրել, հավատացել, Թե իմ առաջ դու
2013-03-05 00:00:00
Պարույր Սևակ «Նորի՛ց չեն սիրում, սիրում են կրկի՜ն»
Այդ ո՞վ է ասել ` նորից են սիրում: Նորի՛ց չեն սիրում ,սիրում են կրկի՜ն… Ու երբ մինչևիսկ ալյուրից (դեռ տա՜ք) Դու նո՛ւյն մարմինն ես հիշում բնազդով, Երբ հոտն էլ սուրճի նրա՛ն հիշեցնում Եվ քո գունազա
2013-03-05 00:00:00
Պարույր Սևակ «Դու մի’ հարցրու»
Ինչպես կույրը իր ձեռնափայտն է միշտ հիշում, Դու էլ հիշի’ր, Որ երբ իզուր հարց չեն տալիս` Սուտ պատասխան չե~ն ստանում: Եվ դու բնավ իմ այս խոսքից մի’ վշտանա, Այլ մտածիր, Թե ջրհորի մութ խորությա
2013-03-05 00:00:00
Ապրե՜լ, ապրե՜լ, այնպե՛ս ապրել, Որ սուրբ հողըդ երբեք չզգա քո ավելորդ ծանրությունը: Ապրե՜լ, ապրե՜լ, այնպե՛ս ապրել, Որ դու ինքդ էլ երբեք չզգաս քո սեփական մանրությունը: Ու թե հանկարծ անպետքություն քեզ համ
