Անի Զաքարյան «Կարմիր»

Կարմիր տաք էր։ Դեղին վառ։ Վառում էր ու կվառեր։ Ոչ ոք չէր կարող խանգարել ներսի անտարբեր արևին։ Ներսում արևը լուռ շնչում էր՝ արտաշնչելով լուսնի թողած ծուխը։ Ծուխը ելնում էր կարմիր շնթունքներից՝ կարծես ինքն էր իր ստվերին, իր ապրումներին ծխի կերպարանք տվել, որպեսզի ազատի հոգու պատերի անհիմն կապանքներից։ Սև աչքերի ետևից լուրջ-լուրջ խոսում էր ու ժպտում արևին։ Ինքն ու իր անտարբերությունը։ Միայն սա։ Բայց մի՞թե անտարբերությունը նրան գեղեցիկ չէր դարձնում ավելի։ Մի՞թե մարդիկ չէին ուզում գոնե մեկ անգամ ճանաչել արևին։ Մտածում էին իրական արևն է։ Էն արևը, որին մարդիկ ձգտում են, որին ամեն օր հայհոյում ու անպատվում են, բայց ուզում են իրենցով անել։ Նրանք անվերջ շարվում ու նարնջագույն հոգիները հագած՝ սոված գազանի պես թռչում էին դեպի ծխոտ արևը։ Իսկ նա․․ նա լուռ քայլում ու կարմիր ժպտում էր իր ստվերին՝ հիշելով հենց իր արևի տառապանքները։ Արևը պոկված, պատառոտված ու մաշված ձեռքով նայում էր ուղիղ վերև ու ծխի մեջ խորացնելով վերքերը, ասում․
-Երևի մենք բոլորս ուրիշի արևի սոված պատանդներն ենք։

Հեղինակ՝ © Անի Զաքարան