Դավիթ Խառատենց «Ապրել չի ստացվի»

Մի նվագարկիչ, որ սառն է,
ու մի մեղեդի, որ դառն է,
մի սեր, որն ինքնին իմ ատելության
մեղքի խաչյալն է,
ու մի խուլ մատուռ, որ աղոթքներիս
ապաստարանն է,
Ինձ համոզում են ապրել՝ չի ստացվի․․․

Այն խորթ նրբանցքը, որ չկա,
ու այն համբույրը, որ պարզկա
գիշերներում ինձ հավատացնում է,
որ արշալույսը լավ է` թե չգա,
ու իմ հնամաշ վերարկուի տակ
մարմին ծածկելու տարբերակ չկա,
ինձ համոզում են ապրել՝ չի ստացվի․․․

Այն կինը լուսե, որ քած է,
ու իր տան դուռը, որ բաց է,
ու այն գնացքը, որ հեռանալու
խուլ հառաչանքից վաղուց հոգնած է,
ու այն անցորդը, որ ճանապարհի
մի խաչմերուկում անխոս կանգնած է,
ինձ համոզում են ապրել՝ չի ստացվի․․․

Իմ այս աշխարհը` ինձ խրթին,
ու ներսիս ծարավն իր հերթին,
ու այն եղջերուն` լեռներից զրկված,
որ տուրք է տվել սեփական մորթին,
ու այն ծերունին, ում ժամանակին
տնից հանել է սեփական որդին,
ինձ համոզում են ապրել՝ չի ստացվի․․․

Ու այս աշխարհը` իր կարգուբարքով,
ինձ համոզում է ապրել, չի՛ ստացվի․․․

Հեղինակ` © Դավիթ Խառատենց