Գրականության ամենահայտնի անպատասխան մնացած 3 առեղծվածները

Դավաճանված կինը մեկ շաբաթից ավել անհետանում է, հայտնաբերվում է հին ձեռագիր, որը ոչ ոք չի կարողանում թարգմանել, իսկ պատմության ամենահայտնի դրամատուրգի պիեսը ընդմիշտ կորում է. կարող է թվալ, որ այս իրադարձությունները վերցված են որևէ դետեկտիվ գրքից են կամ ինչ-որ գրողի նշումներ են, սակայն դրանք գրական աշխարհում տեղի ունեցած իրական առեղծվածներ են: Տարբերությունը, իհարկե, կայանում է նրանում, որ գեղարվեստական առեղծվածները սովորաբար ամբողջական եզրահանգում են ունենում, այն դեպքում, երբ իրական առեղծվածները կարող են ընդմիշտ գաղտնիք մնալ:

Ստորև Ձեզ ենք ներկայացնում իրական 3 առեղծվածներ, որոնք չեն բացահայտվել և ամենայն հավանականությամբ այդպես էլ կմնան չբացահայտված:

1. Ինչու՞ էր Ագաթա Քրիստին անհետացել 11 օրով

1926 թվականին Ագաթայի ամուսինը՝ Քրիստի Արչիբալթը ապահարզան է պահանջում, քանի որ սիրահարվել էր մեկ այլ կնոջ՝ Նենսի Նիլին: Ամուսնու հետ վեճերից հետո 1926 թվականի դեկտեմբերի 3-ին, 21:30 շրջանում Ագաթան համբուրում է 7 տարեկան աղջկա ճակատը՝ նրան բարի գիշեր մաղթելով և մեքենայով լքում է տունը: Հաջորդ առավոտյան ոստիկանությունը տնից մի քանի մղոնի հեռավորության վրա գտնում է նրա վթարված մեքենան: Լուսարձակները միացված էին, սակայն ներսում մարդ չկար: Սկսվում են լայնածավալ փնտրտուքներ, ինչը նորություններում և թերթերում ակտիվ շրջանառություն է ստանում։ Այդ լուրը հայտնվում է անգամ Նյու Յորք Թայմսի շապիկին:

Հանրությանը հետաքրքիր էր, թե ի՞նչ է նրա հետ պատահել, արդյո՞ք նա ինքնասպանություն է գործել մոտակա լճում, կամ գուցե իր գրքերի հերոսների նման որևէ մարդասպանի զոհ է դարձել:

Սակայն 11 օր անց, դեկտեմբերի 14-ին, 36-ամյա Քրիստիին հայտնաբերեցին Հարոոգեյթ քաղաքի հյուրանոցներից մեկում: Քրիստին հիշողության կորստի հետևանքով ոչ մի կերպ չկարողացավ բացատրել իր անհետացումը և թե որտեղ է եղել այդքան ժամանակ։ Մինչ օրս էլ ոչ ոք չգիտի, թե ինչ էր պատահել, սակայն ըստ ամենատարածված 2 տեսություններից մեկի Քրիստին հիշողությունը կորցրել էր ավտովթարի հետևանքով, իսկ ըստ մյուս տեսության՝ դա ծանր հոգեկան խանգարման հետևանք էր (վերջինս հայտնի է «դիսոցիատիվ ՖՈՒԳԱ» անվանմամբ)՝ամուսնու դավաճանության հետևանով դեպրեսիայի արդյունքում առաջացած ժամանակավոր ամնեզիա:

2. Ի՞նչ է Վոյնիչի ձեռագիրը (և ո՞վ է այն գրել)

Վոյնիչի ձեռագիրը շատ անգամ փորձել են վերծանել, բայց մինչ այժմ՝ ապարդյուն: 200 էջանոց ձեռագրի ռադիոածխածնային վերլուծությունը հաստատել է, որ այն ստեղծվել է 15-16 դարերում և լի է բուսաբանական, պատկերավոր և գիտական նկարազարդումներով: Մասնագետների մի մասի կարծիքով այն ֆիզիկական և հոգեկան առողջության մասին լատիներեն միջնադարյան ուղեցույց է, որը գրվել է Դոմինիկյան միանձնուհիներ կողմից, մյուս մասը գտնում է, որ այն անիմաստ խզբզոց է, մի մասն էլ կարծում են, որ այն «բազմաշերտ միկրոգրաֆիկ ծածկագիր» է, որն օգտագործվել է միջնադարյան անգլիացի փիլիսոփա Ռոջեր Բեկոնի կողմից՝ աստղադիտակների օգտագործման ցուցումներ տալու նպատակով: 

Գրեթե միակ բանը, որի շուրջ բոլորը համաձայնվում են այս հարցում, այն է, որ ձեռագիրը ինչ-որ տեղից է ծագել, սակայն ակնհայտ է, որ տեքստի լեզուն հորինված չէ, ինչը ապացուցել են բրազիլացի հետազոտողները 2014թ.-ին՝ օգտագործելով բարդ «ցանցային մոդելավորման» մեթոդը, որը ցույց տվեց, որ տեքստում առկա են տարբեր հայտնի լեզուների օրինակներ:

3. Ի՞նչ է պատահել Շեքսպիրի «կորած պիեսին»

Այն կոչվում էր «Կարդենիո»՝ հովվական տրագիկոմեդիա, որը հիմնված է Սերվանտեսի «Դոն Կիխոտ» վեպի մի հատվածի վրա: Ենթադրվում է, որ 1612-1613 թթ. այն երկու անգամ ներկայացվել է Լոնդոնի թատրոններում, և, այնուամենայնիվ, պիեսի սցենարի օրինակներն անհետացել են և չեն պահպանվել: Շեքսպիրի և դրա համահեղինակ Ջոն Ֆլետչերի այս պիեսը նաև պետք է հրատարակվեր, ինչի մասին վկայում են կատարված վճարումները հրատարակչության գրանցամատյանում, այնուհետև «Կարդենիո»-ն հայտնվել էր շուտով հրատարակվող գործերի ցանկում, սակայն այն այդպես էլ չհրատարակվեց: Միայն արդեն 18-րդ դարում Լյուիս Թեոբալդը հայտարարեց, որ գտել է «Կարդենիո»-ի բնագիրը, «բարելավել» է այն և արդյունքում ստեղծել է մեծ հաջողություն վայելած «Կրկնակի կեղծիքը» պիեսը: Նա երբեք չի հրապարակել բնօրինակը՝ պնդելով, որ այն պահպանման էր հանձնված Լոնդոնի Կովենտ-Գարդեն Թատրոնին, որն ամբողջությամբ այրվել է 1808 թ.-ին:

© Նյութի հեղինակ՝ Սեդա Գրիգորյան