Համլետ Ղուկասյան «Ընկեր»

Սրտակից ընկերներ ունենալու հարցում բախտս երբևէ չի բերել: Հյուրընկալ սիրտս ապաստան է տվել շատերին, իսկ կույր աչքերս հավատացել են թվացյալ պատրանքներին: Բոլորն էլ մի օր գլխիկոր հեռանում են լռության ու անտարբերության արահետով, պարզապես որոշ մարդիկ հավերժորեն դաջվում են մեր սրտում, հետևաբար նրանց բացակայությունն անհագ կարոտով ենք զգում: Իրականում, ընկերությունն ինձ համար սրբագործված ուտոպիա է եղել, իսկ ես` անհուսալի երազկոտ: Անթիվ էին նովելներիս հերոսները: Ես փորձեցի բոլորին հասկանալ, ավա՜ղ, ինքս երբևէ չհասկացվեցի: Փորձեցի լինել լավ ընկեր, մինչդեռ կյանքում ինքս ինձ ընկեր համարեցի: Մարդկանց ուրախությամբ խինդ ապրեցի, նրանց արցունքին արցունքներս միահյուսվեցին, բայց իմ փոքրիկ ցավն անգամ խանդավառեց շատերին... Ես ինձ մոռացած` խավարում ինձ փակեցի, բայց ճրագը հասցրի նրանց, որ մութը նրանց երբեք չպատի: Շատերի մենությունը լցրի զվարթ կարկաչով, հույսերով լեցուն, իսկ ո՞վ գեթ մի անգամ նայեց արցունքի միջից ժպտող իմ աչքերին ու փարատեց վիրավոր սրտին, ո՞վ գոնե մեկ անգամ լսեց հառաչանքն իմ հոգու: Ո՞վ բռնեց ձեռքս, երբ ես էի հավատով ամուր ձեռք սեղմում ու սփոփում, օգնում ու ուժ հաղորդում... Լուռ լսում, ընկալում, գուցեև փորձում էի հասկանալ... Եվ ուշացած հիմա էլ ներկայիս անմխիթար վիճակը դառնորեն ըմբռնում: Ցավոտ լռություն, մենություն, որն ինձ հիմա, անշուշտ, ուժեղ, ուշադիր ու անխոցելի է դարձնում: Թերևս, ես ինքս ինձ եմ սոսկ զգացել, հասկացել, գնահատել ու սիրել, որ այսօր, ահա, փորձում եմ խելքի բերել ինքնամոռացիս:  Հեղինակ՝ © Համլետ Ղուկասյան