Սիլվա Կապուտիկյան «Նա տիրական տեսքով կանգնա՛ծ մնաց կողքիդ: Իսկ ես, եկա անցա՜ ես քո մոտով:»

Նա տիրական տեսքով կանգնա՛ծ մնաց կողքիդ,
Իսկ ես, եկա անցա՜ ես քո մոտով:
Ու չիմացավ ոչ ոք, որ քեզ ինձ հետ տարա,
Տարա` տեղավորած իմ աչքերում,
Տարա իմ ունկներում ձա՜յնը քո մետաղյա,
Ու քո շո՜ւնչը տարա իմ թոքերում.
Տարա այնպես, ինչպես ուղեկցում ես դու ինձ`
Բարձրագնա՜, ջահե՜լ, սիրահարվա՜ծ,
Տարա` քեզ հանձնելու գարնան մաքուր բույրին՛
Ու հողմերի՜ն տալու ճակատդ բաց.
Ու քայլեցինք մեկտեղ, ու քայլեցինք դանդաղ
Դեպի հեռուն գարնան ճամփաներով,
Կածանն արտորանքով մեզ ուղեկցեց անտառ,
Թռչունները ասին «եկաք բարո՜վ».
Ծառերն` բողբոջների թարթիչները բացած
Մե՜զ ժպտացին հազար, հազար աչքով,
Մեր ոտքերին փարվեց հողը` խոտով իր թաց,
Մեր դեմ գի՜րկը բացեց բացատը զով.
Ու քայլեցինք այսպես, ու քայլեցինք երկար
Հեռու` փոշուց, ծխից ու աղմուկից,
Մեր մեջ ոչինչ, ոչինչ գորշ ու մանր չկար,
Որ կառչում է հոգուն, կապում շեմքից.
Կար միայն ե՜րգ, կարո՜տ, սիրո արցունք ու խինդ,
Ու ճամփանե՜ր` լցված առավոտով...
Նա տիրական տեսքով կանգնա՛ծ մնաց կողքիդ,
Իսկ ես, եկա անցա՜ ես քո մոտով