Նարինե Ավագյան «Ոտնահետքը»

Իմ ոտքե՜րը, այո, նրա՜նք,

Ուղեկիցն են իմ հարազատ ամբո՜ղջ կյանքի,

Գործընկերն ու դաշնակիցը, Լու՜ռ պահապանն ու հսկիչը

Ամենաբարդ ճամփաների, որ անցել եմ ես իմ կյանքում:

Իմ ոտքերն ու նրանց թողած ոտնահետքը...

Անջնջելի մի դաջվածքով

Ընդգծում են անցած ուղիս:

Թե անգայթ է եղել ճամփաս,

Թե ուզել եմ կրկին անցնել արահետը,

Բախտ է եղել միայն կյանքում

Այնտեղ հստակ գծագրված ոտնահետքս:

Սայթաքել եմ թե կյանքում ես,

Թե դրել եմ ոտքս այնտեղ, ուր քարոտ էր ու խոթուբոթ,

Ոտնահետքս չի ջնջվում,

Եվ իմ ամեն սխալ քայլը

Այդ խարանված ոտնահետքն է հիշեցնում:

Նա՝ այդ խորթը, որի համար

Հանդիսացա գայթած ճամփի այն անցորդը,

Որ այսուհետ ջանք է թափում

Կրկին չընկնել ջրափոսը,

Ու շրջանցել անհնազանդ,

Անզուսպ կյանքի խե՜նթ քաոսը:

Ոտնահետքս...

Սա է միայն

Միշտ աննահանջ հետապնդում:

(Իմ ստեղծածը կարգվել է գլխիս իշխան,

Սխալներս է երեսովս տալիս մեկ-մեկ,

Թեկուզ չնչի՜ն կամ աննշան):

Արդեն նույնիսկ կասկածում եմ՝

Ոտնահե՞տքն է սկզբում եղել,

Ստիպել ոտքին դրվել իր մեջ

Հենց նրանո՛վ կաղապարվել,

Թե՞ ոտքերն են նախ արարվել,

Ապա հետքը՝ որ վկան է անցած կյանքի:

Հեղինակ՝ © Նարինե Ավագյան