Ա.Գ. «Ասում են, թե...»

Ասում են, թե երբ անկեղծ ես, հոգիդ սկսում է թեթև զգալ,
Ես անկեղծ եմ, բայց հոգիս, ա՜խ հոգիս է ծանր,
Ասում են, թե երբ սիրում ես, կյանքը գեղեցիկ է դառնում,
Ես սիրում եմ, բայց ինչու՞ է ամեն ինչ այսքա՜ն անգույն թվում:
Ասում են, թե երբ թախծում ես, կյանքին սկսում ես լուրջ նայել,
Բայց ինչու՞ եմ ես թախծելիս ինքս ինձ լուրջ նայում,
Ասում են, թե երբ ուրախ ես, կյանքն ինքնին կատակ է թվում,
Բայց ինչու՞ եմ տառապանքս ես կատակի վերածում:
Ասում են, թե երբ հարգում ես, ինքդ քեզնից գոհ ես լինում,
Իսկ ինչու՞ եմ ամենուրեք ես ինձանից դժգոհ լինում,
Ասում են, թե հասկանալիս կյանքն ավելի է հեշտանում,
Իսկ ինչու՞ եմ հասկանալով կյանքում այսքա՜ն դժվար ապրում:
Ասում են, թե շատ ցավոտ է, երբ ոտքդ են տրորում,
Ա՜խ, առավել ցավոտ է, երբ հոգիդ են տրորում,
Ասում են, թե շատ ուրախ է, երբ ամենուր ժպտում են,
Ա՜խ, առավել ուրախ է, երբ աչքերն են ժպտում:
Ասում են, թե շատ դժվար է ծեր մարդուն բան համոզել,
Իսկ մի՞թե առավել դժվար չէ ինքդ քեզ համոզել,
Ասում են, թե շատ ցավոտ է, երբ սիրածդ իրն ես կորցնում,
Իսկ առավել ցավոտ չէ՞, երբ սիրող սիրտն ես կորցնում:
Ասում են, թե երբ կարոտում ես, ուրեմն դեռ ապրում ես,
Ես կարոտում եմ, բայց վաղու՜ց, բայց էլ վաղուց չեմ ապրում:

Հեղինակ՝ © Ա.Գ.