Միասին մի լուսանկար ունենայինք,
կանգնած լինեինք կողք կողքի,
ես քեզ նայեի նկարում,
դու ժպտայիր ապարատին:
Հետեւի կադրում սեղանը նշմարվեր,
վրան բաժակներ ճենապակյա,
հագներիս տոնական զգեստներ լիներ,
ցուրտ օր լիներ փետրվարյան:
Հիշեինք, որ գինին այդ օրը թունդ էր,
բայց սթափ խոստումներ էինք տվել իրար:
Չհիշեինք՝ ում տանն էինք, ում ծնունդն էր,
որ երգն էր անդադար մեր շուրթերի վրա:
Նկարում լինեինք ձեռքերը կողք պարզած:
Ես միամտաբար կարծեի, թե պարում ենք
բռնկուն, խրոխտ, կովկասյան մի պար,
որում մշտապես սերն արտահայտվում է
ոչ թե քնքույշ շարժումներով
այլ պայքարելու ունակությամբ:
Որում ոչինչ չես փրկի հպումներով:
Այնպիսի մի պար, որ սազական է պարել
ամպաշաղախ լեռների բարձունքին
ու պետք եղած դեպքում՝ հանուն իրար
քարերի ժանիքներին զարկվել:
Դու հիշեիր, որ այդպես, ձեռքերը բաց,
թաղել են երկրներ նվաճած Մակեդոնացուն,
որովհետեւ դեռ ոչ մի մահկանացու
աշխարհից հետը ոչինչ չի տարել:
Եվ ուրեմն մեզնից հետո էլ ոչինչ չի մնա:
Միասին մի լուսանկար ունենայինք…
Հեղինակ՝ © Ադի Ալյեն
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ