Աղավնի Գրիգորյան «Արտագաղթ»

Երանիների ծովը

խայտում է

շարականով

ոսկեբառ,

ուր «զի»-ն աղոթքն է

պահապան,

քանի դեռ չի բախվել

խութին մակույկը՝

քսան ու մեկ

իրար մեխված գերանների։

Երանիների ծովն

անտեղյակ է

փոթորկից քմահաճ,

որ դարանել է

միջնադարից

յոթ կիրակի անց

տան մոտ դրախտի,

ուր չի հասնում

ճիչը նավաբեկյալների,

ու ծաղկել է

օղակներով

ճամպրուկը միայնակ,

որով փշրված սրտեր են

տեղափոխում

մյուս ափ։

***

Մի օր,

երբ կմաշվի

ճանապարհը

սիրտ մաշող,

մի օր, երբ կջնջվի

բառարանիցս

ոտնահետքն

արտագաղթի,

արշալույսիս երգը կլինես,

Տու՛ն:

***

Ոտնամաններ եմ

նկարել մերկ ոտքերիս,

ինչպես այն ծաղրածուն

տարիներ առաջ.

դիմացից եկողը

գույնն է ուզում հասկանալ,

ես քուղերն եմ փնտրում

դեռ…

***

Երեք ծով

այն կողմ

յոթ տարի՝

ութ տառով:

***

Աչքդ ցավեցնում եմ

Յան-ով,

Օտարությո´ւն:

***

- Վաճառվու՛մ է -
ժպտում է չինացին իսպաներեն,
ու ես վճարում եմ «մեկ եվրո»՝
շեղաչք ժպիտի դիմաց։
Վաճառվում է.
տաք հացը վառում է մատներս

ու ջնջում մատնահետքս
որերորդ անգամ։
Մրսում եմ`
տղամարդու պիջակ հագած,
ու կուլ է տալիս
իսպանական գիշերն
իմ ու չինացու տխրությունն
ագահաբար։
Վաճառվու՛մ է...
հրճվում է գիշերն
ու լցվում հաջորդ թաղամաս`
մատնահետքեր ջնջելու։

Հեղինակ՝ © Աղավնի Գրիգորյան