Անահիտ Հակոբյան «Երկինքն է հոգուս երկունքը»

Ամպրոպ ու կայծակ, ահազդու ձայներ, հոգու տառապանքից գոյացած հորդ անձրև, կարկուտ ու մրրիկ, փոթորիկ մի ամենակուլ... Կանգնի՛ր ժամանակ, լռի՛ր մի պահ, աշխա՛րհ խելահեղ, թողեք զգամ երկունքը հոգուս: Ա՜հ… ցավ եմ զգում, սպանիչ մի ցավ, որ սլանում է երակներովս՝ թիրախ բռնած դեպի սիրտս սարսափած: Թու՛յլ տուր բռնեմ ձեռքդ, հոգի՛ս, շուտով կհանդարտվի փոթորիկն այս, երբ ցավով բեռնված նավը իր ծովը հասնի: Այնտեղ նա կպարզի իր առագաստը, դե իսկ այդ ծովը՝ Սիրտ Ծովն անեզր, ալեծուփ, բայց և հանդարտ է մշտապես, այնտեղ վտանգ չկա: Դիմացի՛ր հոգիս, գիտեմ՝ ցուրտ է, դողում ես, թրջվել ես դաժան անձրևից, վախենում ես ամպրոպի գոռոցներից սահմռկեցուցիչ, բայց խնդրում եմ, մի՛ բացիր թևերդ, մի՛ փախչիր, խնդրում եմ, ոքերդ ամուր դիր հողին ու փակիր աչքերդ: Փակի՛ր աչքերդ ու թույլ տուր, որ աղոթքիդ շշուկները հասնեն երկինք… Դու հանգիստ եղի՛ր, անշուշտ կհասնեն, չէ՞ որ անկեղծ են: Փակիր աչքերդ ու կտեսնես ծիածանը, որ կամարելու է երկինքը շուտով, կտեսնես լուրթ մի անվերջություն՝ ջինջ, մաքուր ու հուսաթաթախ: Քո խրատը հիշի՛ր, թե՝ որքան ահազդու է ամպրոպը, տասնապատիկ պայծառ է ծիածանն ու ջերմ՝ արևը… Վերջին վայրկյաններն են անցնում, նայի՛ր, արդեն երևում է ավարտը երկունքիդ. հինգ վայրկյան, չորս, երեք, երկու…Օ՜հ, թարմությամբ է բուրում օդը տառապյալ, կապու՜յտ, կապու՜յտ, անվե՜րջ կապույտ… ահա և Ծիածան ու Արփի կարոտած քույրերը: Տեսնու՞մ ես՝ ինչպես են ամուր գրկախառնվել: Ժպտում են քեզ, շնորհակալ են, վաղուց չէին հանդիպել: Ինչպիսի անսպառ գեղեցկություն, գույների հոգեթով խառնուրդ՝ թաթախված Արփիի ջերմությամբ: Հիշու՞մ ես հոգիս, երբ մանուկ էինք, հենց այս երանելի տեսարանն էինք նկարում հաճախ, որքա՜ն հեշտ էր չէ՞ այն ժամանակ: Նկարում էինք՝ երբ մեր չարաճճի սիրտը ցանկության ալիք էր բարձրացնում: Իսկ հիմա… հիմա նա էլ է փոխվել. փոքրիկ լճակ էր չարաճճի, դարձել է ծով մի ալեկոծ: Իսկ մեր ձեռքից խլել են մատիտները բազմագույն… մարդիկ են խլել, գիտե՜մ, բայց չատե՛ս նրանց, վրեժ չլուծես, խնդրում եմ, դու ուժեղ ես առավել, քանզի դու երկինք ես երկնում, նայի՜ր, հոգյակս, երկինքն է քո երկունքը… Կապույտ է ամենուր, խաղաղ հանդարտություն ու գունավոր խաղեր, ժպիտներով բուրող թարմագույն օդ, կարոտած քույրեր՝ բնության կերտած, աղոթքների շրշյուն՝ հովիկի թևին՝ դեպ կապույտը սլացող…

Հեղինակ՝ © Անահիտ Հակոբյան