Անի Խաչատրյան «Ի՛մ կիսատությո՜ւն»

Այն ժամանակ, երբ ես ուղղակի կնայեմ աչքերիդ մեջ ու կզգամ, որ այդ փայլն ու երջանկությունը ինձնով արարված չէ՝ ապա շուտափույթ հողը կզգա, թե ինչպես ինձ իր գիրկն առավ… Այն ժամանակ, երբ հանդիպելուց չգրկես ինձ ու չասես որ սիրում ես, ապա այդ ժամանակ մարմինս կզգա, թե հոգուս ինչպես են հուղարկավորում… փշրված երջանկությանս մեջ կնստեմ մի անկյունում և կնայեմ, թե քամին ինչպես է օդում պարեցնում երջանկությանս փշրված ու փոշոտ մասնիկները… Երբ տեսնեմ, որ եկեղեցում քո ուրիշի ձեռքը բռնած՝ հավերժ հավատարմության երդում ես տալիս, պարզապես կխելագարվեմ, իմ խելագար ու խաթարված աշխարհում, կուչ կգամ իմ երազների փլուզված ամրոցի մի անկյունում, ու կնայեմ այն անկյուններին, որոնցում գրկել ես դողացող ուսերս, սեղմել կրծքիդ ու մոռացնել տալով այս իրական աշխարհի մասին՝ համբուրել ես ինձ… կծամեմ բառերի ծանրությունից հոգնած լեզուս ու կանհետանամ իմ երազներում … … այն ժամանակ, երբ իմանամ, որ ծննդատանը ծնվել է քո տղան՝ ես կծնեմ ինձ համար քո կերպարը և կսկսեմ խաղալ կերպարիդ հետ, կօգտագործեմ կերպարդ ինչպես մի խամաճիկ, րոպեներ խաղալուց հետո կպոկեմ աջ ոտքդ, որ զգաս թե ինչ է կատարվել ինձ հետ, երբ զգում էի սիրո հականիշ օդը… հետո՝ կպոկեմ ամբողջ աջ մասդ, որ զգաս թե ինչքան դժվար է կիսատությամբ ապրելը… իսկ հետո՝ պարզապես այդ կիսատությունդ դեն կնետեմ, որպեսզի զգաս, թե ինչքան անտանելի է չպետքական և ժամանակավոր լինելու զգացումը, որ զգաս, թե ինչքան վատ է խաղալիքի դերում լինելը, իսկ հետո, երբ քեզ հետ խաղալուց հոգնեմ՝ կընկղմվեմ հիշողություններիս գիրկը ու կհիշեմ, որ սխալ մասդ եմ ոչնչացրել, որ սիրտդ դեռ բաբախում է... ու, որ դու ապրում ես զգալով՝ կիսատության դառը ցավն ու անհարմարությունը... Կհիշեմ, ու կտանջվեմ խղճիս հիմար ու անպետք գոյությունից : Սակայն, չի մոռացվում նաև այն, երբ դու պարզապես շուրթերով էիր ինձ սիրում… ինձ համար դու միայն բառեր էիր նախատեսել, իսկ սրտումդ՝ տեղը ընծայել էիր մեկ ուրիշին… Գիտակցաբար իմ մեջ աճացնում էիր իմ սիրո ծաղիկը... ու մի՞թե այն նպատակով, որ արմատախիլ անես ու տրամադրես աղբահավաքին… Բառերդ իմ մեջ երազներ էին ծնում: Ես քո բառերով իմ հոգում երջանկություն էի նկարում ՝ չգիտակցելով, որ օրերից մեկ օր դու դույլով ջուր ես լցնելու նկարիս վրա ու փչացնես երջանկությանս պատկերը , ու ինձ աղավաղելու ես՝ իմ նկարած կտավի նման… դու ինձ լվանալու ես քո կյանքից ու քամես՝ ինչ-որ ցեխերի ու կեղտոտ ճամփեքի վրա… Ես դարձա քո կյանքում այն դերակատարը , ով այդ ներկայացման մեջ դեր չի ստանալու, ով՝ պարզապես լավագույն դեպքում կարող է լինել, որպես հանդիսատես ու՝ ո՛չ ավելին… այն ռեկվիզիտը, որը պարզապես նետված է կուլիսների հետևում, ու անպետք իրի որակավորմամբ տշմշվում է այս ու այն կողմ… Քո բառերով կառուցած իմ վիթխարի աշտարակում միայնության բույրից ու դատարկության մեղեդու նվնվոցից՝ ուղեղս լիկվիդանում է գլխիցս … … ես ցնորվում եմ … խելագարությունս ընդունելով ՝ ես հասկանում եմ, որ իմ կիսատությունը երբեք չի լրացվելու քո սրտի սիրո ներկայությամբ … … ու դու հավերժ կմնաս իմ կիսատ սիրո ամբողջական հեղինակն ու տերը...

Հեղինակ՝ © Անի Խաչատրյան