Անի Միրզոյան «Երևան-Փարիզը միայն չվերթ չէ»

Բեռնել գիրքը

► Հուսահատության պահին է հաղթանակը գալիս, երբ թվում է, թե հաստատ պարտվել ես։

► Աստվա՛ծ, դու մեր ճակատագրի քողը հագած, բոլորիս մեր տեղն ես ցույց տալիս։ Ստիպում իջնել երկնքից, քայլել թաց ու ցեխոտ հողի վրա, ինքներս մեզ խոստովանել, որ ոչ մեկս դատավոր չենք, անգամ դատավորները դատավոր չեն, որովհետև նրանց էլ կարող ես դատել Դու։ Դու բոլորին դատում ես, անխնա դատում․․․ Բո-լո-րին․․․

► Պարզապես դու փոխեցիր ինձ, ես փոխեցի քեզ։ Երկուսս էլ վերևում էինք։ Հիմա իջել ենք, հպվել հողին ու հասկացել, որ անտեղի ամեն մեկս կարծում էր, որ իր տեղը վերևում է, այն վերևում, որն աննկատ կուրացնում է, իսկ ներքևում ամեն ինչ հողեղեն է, ամեն ինչ հասկանալի ու պարզ, ինչպես մենք ինքներս ենք իրականում պարզ՝ որպես տեսակ։

► Նա վերմակը քաշեց գլխին, կուչ եկավ մարմնով անկողնու մեջ, պարփակվեց իր մեջ, բայց ժպտում էր։ Պիտի դեռ հասկանար, թե այդ գոհ ժպիտը որտեղից հայտնվեց իր դեմքին, իսկ նա շտապեց թաքցնել այն բոլորից, այն բոլորից, որոնք չկային․․․ Սենյակում էլ մարդ չկար։ Բայց մեկ է՝ նա թաքնվում էր վերմակի տակ, վախենում՝ երևալ ուրախ։ Այդքան բաղձալի էր իմաստալից ուրախությունը։

► Սենյակում, որտեղ լուսամուտներ չկան, պետք չէ փակվել ու սպասել մահվան։ Մահն առանց այդ էլ կգա, մահին ի՞նչ կա որ, հենց կանչես, կգա։ Կստացվի, որ դու բերեցիր ու չհասկացար, թե ինչ բերեցիր, մասնավորապես գլխիդ։ Հետո, եթե ուզենաս, չես կարող փոշմանել, հենց մենակ դրա համար արժե ապրել, որ կարողանաս գոնե փոշմանել։

► Փոքր-ինչ դժվար էր ձևացնել, թե ամեն ինչ նորմալ է, երբ նորմալ չէ ոչինչ, բայց պետք էր փորձել։ Կյանքը հարգում է հոգով տոկուններին։

► Սխալվում ենք, այո՛, սխալվում ենք, որովհետև մենք տեսնում ենք այն, ինչը երևում է, իսկ պարզվում է այն, ինչ երևում է, ընդամենը ծովի մի կաթիլ է այդ նույն ծովում, և մենք մեծ հավանականությամբ չենք սխալվի, եթե կարողանանք ծովը տեսնել ցանկացած կաթիլի փոխարեն հենց այդ նույն մի կաթիլում, այն կաթիլում, որը երևում է։

► Կյանքի վայրիվերումների մեջ շատերս ուզում ենք մի կետում կանգնել, քանի որ այդպես հարմար է, ո՛չ աջ ենք ուզում գնալ, ո՛չ ձախ, ո՛չ ետ նայել, ո՛չ առաջ, ուղղակի կանգնել։ Կանգնել մեր վախերից դիզած մի բլրակի գագաթին և նայել երկնքին։ Այդպես միայն երկինքը կերևա, բլրակ կազմած վախերը չեն երևա։ Երկինքը սին է թվում, ոչի՛նչ, թող թվա։ Ավելի լավ է մի բան փուչ թվա, քան պրոբլեմներով լի։ Հանդարտ վիճակ է, այդ հանդարտությունը բաց չենք ուզում թողնել։ Այն փուչ թվացող տարողազուրկ երկնային ամպերի նման կարող է չքանալ մի թեթև քամուց, և մենք իջնում ենք ցած, որտեղ մեր ոտքերի տակ բլրակը դարձել է սար․․․ Մենք ենք դարձրել։

► Կորուստն այնքան անընդհատ է, որ թվում է՝ օրինաչափ է, բայց ախր այդպես չէ։ Մյուս ազգերի համար այդպես չէ, այդ դեպքում մեզ համար ինչո՞ւ է այդպես։ Հավերժը մեր կողքով քայլում է և ասում․ «Կորուստդ վերջինը չի լինի, բայց դու վերջինը կլինես, ով ողջ կմնա հզորների ոտքի տակ ընկած, հզորներից տրորված, հզորներից տառապած, որովհետև դու ես նրանց վերջը լինելու։ Չարը հաղթում է, բայց ոչ մինչև վերջ, և նրա վերջը սկսվում է, երբ դեմ է առնում քեզ, նույնն է այսօր, նույնն է հիմա։ Այն հիմայում, որ հասկանալ է պետք և՛ քեզ, և՛ չարին, բայց չարը չի հասկանում, որ քոնը չի մարսելու։ Թվում է, թե երբ հարցը հասնում է քեզ, աշխարհն ինչ-որ տեղ գործուղման է լինում։ Քեզ դաղելու համար երբեք պատահական պահ չի ընտրվում․ աշխարհն ինչ-որ տեղ գործուղման է լինում»։

► Մենք մեղավոր էինք, որ չէինք գոռում, աշխարհը մեղավոր էր, որ միայն գոռացողին էր լսում։

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: