Անժելա Ստեփանյան «Մորմոք»

► Ընտանիքի երջանկության գլխավոր նախապայմանը միմյանց զիջելն է:

► Որքան քիչ բան է պետք, որ մարդն իրեն մարդ զգա:

► Մարդիկ հեշտությամբ ներում են սիրային ժամանակավոր կապերը, ավելի ճիշտ չտեսնելու են տալիս, իսկ լուրջ զգացմունքը չգիտես ինչու, համարում են «հանցավոր» և սկսում անհանգստանալ: Դրա մեջ ասես թաքնված վտանգի սպառնալիք ու ոտնձգություն են տեսնում իրենց նկատմամբ: Մանավանդ ամուսին ուեցող կանայք:

► Երբ ինքդ քեզ հետ ես, դեմ առ դեմ, մերկացած հոգիդ մթում խոստովանություններ է շշնջում, և դու դեռ տոգորվում ես սպասումի անհայտ հույսերով:

► Սխալը, հակառակի պես, կատարվում է հենց այն ժամանակ, երբ ամենից շատ ես զգուշանում, երբ հատկապես լարում ես ուշադրությունդ:

► Որքան անմեկնելի անհեթեթություններ կան մարդու մեջ: Ոչ ոքի չես խոստովանի: Հասունանում ես, գրեթե ծերանում և չնչին մի մանրուքից անսպասելի տեղափոխվում մանկության աշխարհը, դառնում առաջվա հափշտակվող միամիտ երեխան: Անցյալն ամուր սանձած, պահում է քեզ, պարբերաբար ձգելով ետ, դեպի կյանքիդ անհայտ վաղորդայնը:

► Ոչ մի բան այնքան չի օգնում հոգեկան հավասարակշռությունը վերականգնելուն, որքան աշխատանքը` մտավոր, լարված:

► Մարդը ծնվում է երջանկության համար:

► Խավարում գտիր լույսի փոքրիկ շող ու տաքացիր:

► Ամեն մարդ անում է այն, ինչի ընդունակ է, ինչ կարող է, և անում է ուժերը ներածին չափ:

► Սկզբունքները ժամանակի հարվածներին չեն դիմանում, հնանում, մաշվում են զգեստի պես:

► Ասում եմ մեր շուրջը գեղեցկություններ տեսնելու ժամանակ չենք ունենում: Հարկադրված ինքներս մեզ բռնադատում ենք անտարբերության, ենթարկվում ատրոֆիայի: Ատրոֆիա ինչպե՛ս է հայերեն, ապաճու՛մ, զգացման բթացու՛մ: Անկախ մեր ապաճումից, կյանքը ներդաշնակ երաժշտության պես շարունակում է գայթակղել:

► Միշտ ուշացած ենք զղջում, երբ չարածն այլևս անելու հնարավորություն չունենք:

► Ամեն ինչ լինում է ևս մի վերջին անգամ` ճամփորդելը, վայելք զգալը, սիրվելը...

► Սարսափելի է, երբ քո դատավորը ինքդ ես, սեփական դատավճռից պաշտպանվելու հնար չկա:

► Մարդը անսխալական չէ: Երբեմն հանգամանքները, անկախ նրա կամքից դասավորվում են աննպաստ:

► Մարդը քանի մեծանում, այնքան ավելի հաճախ է ետ նայում իր անցյալին, իր պատանեկությանը:

► Որքան քիչ բան է պետք, որ մարդն իրեն մարդ զգա:

► Որքան պայամանականություններ է ստեղծել մարդն իր համար` բարոյական արգելքներ ու սահմանափակումներ` գամելու ոտքերը աներևույթ շղթաներով և ...տառապելու:

► Ջահելությունը անմրցելի առավելություն է:

► Սիրում ենք ուրիշներն խրատել, իմաստուն խորհուրդներ տալ: Քաջ ենք ու անողոք, երբ հարցը մեր անձին չի վերաբերվում: Արդյոք ինքներս ընդունակ ենք մեր եսից վեր կանգնել, ազատվել պայմանական կապանքներից, արհամարհել հասարակական կարծիքն ու սահմանված բարոյական նորմաները:

► Մեծ սերը սխրագործության պես բան է, ամեն մարդ հերոս չի ծնվում: Այսինքն` սիրել շատերն են կարող, բայց սերը ամենայն արհավիրքներից պահպանել, այ դա է հերոսությունը:

► Համեստությունը հասարակության մեջ մարդու դերի ու դիրքի իրական գիտակցումն է:

► Կա՞ մի գիտություն, որն ավելի շատ «եթեներ» պարունակի, քան բժշկությունը:

► Խիստ սկզբունքային երևալը հաճախ ընկալվում է որպես անսկզբունքայնություն...

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: