Աննա Արշակյան «Այլմոլորակ»

► -Էնկի՛, մարդիկ տխրելու տգեղ սովորություն ունեն: Նրանք շատ երկար են ապրեցնում իրենց ցավերը… Երբեմն զգացմունքները հասնում են եռման աստիճանի, ու եթե մենք չենք հասցնում կրակը մարել՝ դրանք ուղղակի թափվում են կամ գոլորշանում, ցնդում են օդում: Երկու դեպքում էլ՝ զգացմունքները պակասում են, հոգին դատարկ է մնում…ես էլ իմ հոգու մեջ ունեմ անկյուններ, որ դատարկ են: Հոգին դատարկությունից է ցավում, ցավում է ամեն մի դատարկ անկյունից: Մարդիկ տխրում են, որովհետև այդ բացերը լրացնելու տարբերակներ չեն գտնում: Հուսահատությունը և վախը հոգու ավելացող դատարկություններն են: Դրանք ամենաուժեղն են ցավում:

► Մարդը պայքարի մեջ է մտնում սեփական Ես-ի հետ, որ հանկարծ չհիասթափվի, չկորցնի հավատը, որ ի վերջո կարող է լցնել իր դատարկությունները, այդ պայքարից կորցնում է անդորրը, նյարդային է դառնում, տխրում է… այս ամենի վերջնակետը հուսահատությունն է…դրանից հետո նա դադարում է ապրել, գոյատևում է…իսկ եթե այդ բառը բացենք՝ կնշանակի իր գոն, էությունը տևում է, դիմանում է… դե՛ռ…մինչև կյանքը նրան իր ճանապարհով կտանի... այնտեղ, որտեղ սերմեր կան, ջուր ու խնամք է պետք, որ աճ լինի, պտուղներ լինեն, իսկ անտարբերությունից ոչինչ չի ծնվում, եղածն էլ մեռնում է:

► Երբ ինձ վատ էի զգում, ուզում էի տեսնել նրան, որովհետև նա նման էր ինձ.. Երբ մենք մեզ վատ ենք զգում և տխրում ենք, կարծես կորցնում ենք մեր էությունը, մեզ, մենք մոլորվում ենք, որովհետև փնտրտուքների մեջ ենք, մենք մեր կորածն ենք փնտրում…բայց երբ այդ մեծ աշխարհում կա մեկը, ով նման է քեզ, դու չես մոլորվում, որովհետև դու լավ գիտես, թե որտեղ փնտրես քեզ, դու նրա մեջ ես, դու նրանով կարող ես վերագտնել քեզ, քո ողջ կորցրածը: Ահա այդպես էլ ես միշտ դեպի նա էի գնում, նա միշտ ձգում էր ինձ…նրա հետ ես լիարժեք էի:

► -Մի՛ տխրիր, եթե վատ բաները հաշվի չառնենք, լավ բաներ էլ կգտնենք: -Ի՞նչ լավ բաներ: -Օրինակ՝ մեր հանդիպումը: Ես այնքան ուրախ եմ, որ վերջապես կա մեկը, ում հետ կարող եմ անվերջ զրուցել, մեկը, ում իմ մասին կպատմեմ: Երբ մարդ սկսում է իր մասին պատմել՝ շատ բաներ է բացահայտում, գիտե՞ս: -Իսկ դու ի՞նչ բացահայտեցիր: -Բացահայտեցի, որ այնքան էլ մեկուսացած չեմ, օտար չեմ այս աշխարհում: Պարզապես չկար այն մեկը, ով ընկեր կլիներ ինձ համար, իսկակա՛ն ընկեր:

► -Մեզ տանջող ցավերը մնում են,Դոկա՛, ինչ էլ որ անես ու ինչքան էլ դեմ գնաս, միևնույնն է` մեր մեջ միշտ ցավի ժամեր կան, երբ ամեն բան լուռ է դառնում ու հիշողությունդ մի քահանա դարձած ամեն անգամվա պես նույն պատարագն է անում, նո՛ւյն շարականները, նո՛ւյն շնչով, նո՛ւյն հանդարտությամբ…անցնել չկա…անցա՞վ…քեզ հարցնում են` անցա՞վ, ու այդ անցավ-ի տակ մի ամբողջ շտեմարան են դնում, նկատի ունեն ցավդ վերացա՞վ, անցավացա՞ր, առանց ցա՞վ դարձար…դե արի ու ամփոփ մի պատասխան տուր, որ և՛ կնշանակի ցավից ազատվելը, և՛ ցավի գնալը… իմ ցավը չի անցել, դեռ ցավում է ամեն անգամվա պես: -Դու չափազանցնում ես, ամեն բան անցողիկ է, նայած թե ով ինչպես է դա ընկալում: Եթե ուզում ես իմանալ, այդ մե՛նք ենք մեր ցավն ապրեցնում, մե՛նք ենք պարարտացնում այն, այնինչ կարող ենք պարզապես շրջանցել, թողնել ու գնալ… -Այդքան հեշտ չէ, մենք բոլորս էլ ցավից ենք ծնվում կամ, մեր պարագայում` չծնվում, ու ամբողջ կյանքում ցավի կրողն ենք դառնում...

► Վաղ առավոտյան գետնին արդեն ցող կար, երկնքի ինչ-որ անցքից փայլում էր դեղին արևը. դեղի՜ն-դեղի՜ն էր այն ամենը, ինչին արևն էր նայում կապու՜յտ-կապու՜յտից: Այդպես էլ մեր կապույտ հոգիներում դեղին են սփռում ուրիշ մարդիկ, ուրիշ դեպքեր ու մտքեր, միշտ ինչ-որ ուրիշ բան կա մեր մեջ, որ խանգարում է լինել սեփական ու եսական: Մեր մեջ լավ կողպված դռներ չկան կամ, գուցե, փականագործներն են շատ լավը, որ բացում են մեզ, մենք երբեք խորը փակ չենք լինում, ու թող ոչ մեկը գլուխ չգովի, յուրաքանչյուրն էլ իր բաժին փականագործն ունի, որ, կամ հանգստացնում է մեզ կամ ազդում նյարդերի վրա…ինչևէ, դեղինն ու կապույտը կանաչ են ծնում, օրհնվի՜ կանաչը…

► Մարդիկ սնահավատ բաներ շատ ունեն, Դոկա՛...դրանց մեջ ամենաստացվածը ամեն հարմար առիթն օգտագործելն է երազանք <<պահելու>> համար` տորթի մոմերը փչելիս, առաջին ձյան հետ, աստղի ընկնելիս...էլ ո՞րը հիշեմ... դրանք հորինողը երևի շատ խելացի մեկն է եղել...մարդիկ այդպես իրենց հիշեցնում են, որ երազանք ունեն ու պիտի հավատան....երազանքները հիշելով են ապրում, հավատով են իրականանում...

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: