Աննա Գավալդա «Ես սիրում էի նրան»

► Պետք է լացել բոլոր արցունքները մեկընդմիշտ...պետք է սպունգի նման քամել իմ մեծ, տխուր մարմինը ու թերթել այս էջը...պետք է մտածել ուրիշ բաների մասին...

► Ես աղոթում էի, որ նա առանց ինձ չկարողանա ապրել...

► Ես զգում եմ նրա նուրբ հպումը իմ վզին, լսում եմ նրա ձայնը, զգում եմ նրա մարմնի ջերմությունը... ամեն ինչ առաջվա նման... ամեն ինչ առաջվա նման... բավական է փակել աչքերը...

► ՎԵՐՋԱՊԵՍ: Այնքան հեռու բոլորից և այնքան մոտ միմյանց...

► Մարդիկ առաջվա պես կգան քո կյանք ու կգնան, և դու նորից կտառապես, և դա շատ լավ է, ես քեզ համար չեմ անհանգստանում...

► Որքա՞ն ժամանակ ես հիշում այն մարդու բույրը ով քեզ սիրել է... իսկ երբ ի՞քնդ ես դադարում սիրել...

► Դու կարծում ես թե երջանիկ լինելու իրավունք ունես` դա ընդհամենը թակարդ է: Որքան հիմար ենք բոլորս: Որքան միամիտ պետք է լինել, թեկուզ մեկ վարկյան հավատալու համար, որ իբրև ողջ կյանքը մեր հսկողության տակ է: Այն դուրս է գալիս հսկողությունից, բայց դա սարսափելի չէ: Եվ նույնիսկ ոչ այդքան հետաքրքիր...

► Միշտ խոսում են լքվածների մասին... իսկ դու երբևէ մտածե՞լ ես նրանց մասին, ովքեր գնում են... չէ՞ որ նրանք, ովքեր դժբախտություն են բերում, նույնպես տառապում են... նրանց` ում լքում են բոլորը խղճում են, սփոփում, իսկ ի՞նչ անել նրանց հետ ովքեր գնում են...

► Ես սիրահարվեցի` հիվանդանալու պես: Ինքս դա չուզելով, չհավատալով, իմ կամքին հակառակ, առանց պաշտպանվելու հնարավորության, իսկ հետո... հետո կորցրի նրան նույնքան հանկարծակի...

► Ես տեսնում եմ թե ինչպես են տառապում մարդիկ` քիչ-քիչ, շատ քիչ, բայց դա էլ բավական է ամեն ինչ փչացնելու համար... մարդիկ ապրում են միասին, որովհետև կառչում են իրենց անպետք ու անշնորհակալ կյանքից: Զիջումներ և տարաձայնություններ... և ուրիշ ոչինչ... բրավո՜, բրավո՜, բրավո՜: Մենք թաղել ենք ամեն ինչ` ընկերներին, երազանքներն ու սերը... բրավո՜ ընկերներ...

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: