Աննա Գրիգորյան «Չուղարկված նամակ»

  Բա´րև, իմ ցնորք, իմ անուրջների իրակա´ն պատկեր, իմ միայնության տիրակա´լ ու տեր, իմ հուսահատությունը փարատո´ղ ընկեր, իմ մտացածին անգո´ սեր: Գուցե գժվել եմ, գուցե ցնորվել, գուցե թովիչ պատկերդ լոկ ես եմ կերտել, գուցե թևավոր մտքիս ցնորքն ես եղել, գուցե դու բնա՛վ, բնա՛վ չես եղել: Մտքի թռիչքով կերտածս կերպարդ ուրվականի նման ուրվագծել է էությունս: Երևակայությունս երկնի կապույտով գունավորել է աչքերդ, արևի շողերով ներկել ոսկեհեր վարսերդ, ժպտացող աստղերով դրոշմել հոգեհմա ժպիտդ: Գիտե՞ս, անուրջներից եմ հյուսել մեր հեքիաթը. հեքիաթի արքայադուստրը ես եմ, իսկ դու այն ծիածանն ես, որ հայտնվում է իմ կյանքի ամեն մի անձրևից հետո, դու այն վարդն ես, որ ծաղկում է իմ կյանքի ամեն գարնան հետ: Բայց ո՞վ ես անծանոթ, որտեղի՞ց հայտնվեցիր պարմանուհու սավառնող երևակայության մեջ: Երբեմն ուզում եմ փախչել, բայց ումի՞ց. ինքս ինձնի՞ց, գուցե ցնորքի՞ց, թե՞ իմ հեքիաթից: Բայց ո´չ, փախի´ր բոլորից, փախի´ր մարդկանցից, փախի´ր անցյալից, բայց ո´չ ցնորքից: Ապրի´ր, ապրիր ու ճախրի´ր, մինչև երկնի կապույտին հասնես, մինչև երկնահուպ աստղերին դիպչես, ապրի´ր սիրելիս, մինչև մի օր էլ դու ցնորվես ու քւ ցնուրքի մեջ գուցե ինձ գտնես:

Հեղինակ՝ Աննա Գրիգորյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար: