Անուշավան Պողոսյան «Սեր մի խաղա»
2014-07-10 28998
►
- Հասմի՜կ , Հասմի՜կ, հարազատս, բարձրաձայն կանչեց նա:
- Մի վախենա, Քարտաշ, դեռ ողջ եմ,- դժվարությամբ աչքերը բացելով` խոսեց Հասմիկը:- Հիշու՞մ ես, Մուրադ, երբ դու սիրո մասին խոսեցիր այն գիշեր, ես բարկացա: Հիմա էլ, երբ պառկած եմ մահվան մահճում, նույն խոսքերն եմ ասում. սիրել կարելի է միայն մեկ անգամ, մնացածը սուտ է...ես ապրել եմ այդ սերը, կարճ ժամանակով, բայց հոգով ...քեզ չեմ սիրել...խնդրում եմ չվիրավորվես...ուղղակի քո մեջ գտել եմ ամենամարդկայինը, ամենավսեմը...գիտես, դա ինչ-որ տարօրինակ զգացում է ...Սեր չէ, բայց նաև սեր է ...Այդպես կարելի է սիրել ամենամոտ հարազատին, բայց դա էլ այդ սերը չէ...Այն մի քանի հանդիպումները տրամվայում, ինձ մոտ առաջ բերեցին ինչ-որ զգացմունք...Մի խոսքով, քեզ սիրել եմ ուրիշ սիրով...Մի բարկացիր ինձ վրա, սիրելիս, ես չեմ կարող ստել...
- Չեմ բարկանում, սիրելիս, չեմ բարկանում:
- Այ, գուցե սա երկու էակների սեր է, որոնց մարմինները տարբեր են, բայց հոգով ու էությամբ նույնը...Ուրեմն, այդ սերը ավելի խորն է, ավելի վսեմ... հոգնեցի, Քարտաշ, ուժերս կարժես դավաճանում են...Աստված իմ, մի քիչ էլ համբերիր...
Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով:
Դիտեք ավելին Մեջբերումներ Գրքերից բաժնում
մեկնաբանություններ