Անժելա Աբրահամյան «Պահմտոցի»

Մեկ-մեկ մի մեծ ցանկություն եմ ունենում`վերադառնալ մանկություն ու ջնջել պահմտոցի խաղը: Բղավել ի լուր աշխարհի, որ ավելի լավ է հաշվել մինչև տասը ու երազանք պահել ,քան հաշվարկից հետո գնալ ու փնտրել ինչ-որ մեկի: Փնտրել ու հասկանալ, որ քեզ չեն փնտրում ու եթե չհաղթես, միգուցե այդպես էլ քայլես «որոնող»-ի պիտակը վրադ ամրացրած: Միգուցե բարդացնում եմ...չգիտեմ... Այսօր ես ու դու պահմտոցի ենք խաղում: Երազում եմ, որ մինչև տասը հաշվելուց հետո մեր պահմտոցին կավարտվի: Կփնտրեմ ու կգտնեմ քեզ, իսկ գտնելով՝ կանշարժանամ ուրախությունից` թույլ տալով, որ ինձ կրկին հաղթես: Ու ես էլի կհայտնվեմ փնտրողի դերում..մեկ, երկու, երեք... Նեղացա, էլ չեմ խաղում: Քաշում ես ձեռքիցս, համոզում ,որ խաղամ, այսինքն չէ, դու ստիպում ես, չնայած տվյալ դեպքում բացարձակապես տարբերություն չեմ տեսնում: Շարունակում եմ հաշիվս`չորս, հինգ, վեց ու երազում աչքերս բացելուն պես քեզ ուղղակի չգտնել: Երբ երեխաները փնտրում են ու չեն գտնում, շարունակում են խաղն առանց թաքնվողի: Այսօր ես երեխա եմ, կյանքս էլ պահմտոցի, պահմտոցի առանց քեզ... Փնտրում էի քեզ, բայց վաղը կթաքնվեմ զգացմունքներիցս: Դու ուրիշ «որոնողներ» կգտնես, իսկ ես, մի անկյունում կծկված, կաղոթեմ, որ զգացմունքներս ինձ չգտնեն... Յոթ, ութ, ինը, տաս...ավարտում եմ հաշիվս, բացում աչքերս ու խոստանում ջնջել պահմտոցին..Սա էլ վերջին խաղն էր՝ մեր վերջին խաղը...

Հեղինակ՝ © Անժելա Աբրահամյան