Արմինե Պողոսյան «Անդավաճան պողպատս»

Հուլունքներն արդեն անջատվել են իրենց թելից...հուսահատ ու մյուսների անդորրը ոչնչով չխանգարելով մի թույլ ճիչ արձակեցին ու փռվեցին, հատակով մեկ ու ցաքուցրիվ եղան…ես հոգնել եմ դրանք հավաքելուց, այլևս չեմ ուզում զգալ նրանց ՝ ուժեղ հարվածից փշրանքների վերածված կտորների ցավոտ թրթռումներն ափերիս մեջ, ես դրանք բազմիցս «բուժել» էի, բայց նույնիսկ սոսինձն այլևս անկարող է «կարկատել»նրանց բացվածքը, իսկ թելը…թելը մի թաքուն ուրախությամբ, ժպիտը սրտի խորքերը գցելով ու քողարկելով փորձում է ցավակցել նրանց՝ իրենց հերթական անգամ պատահող «դժբախտության» համար, ձևական մի քանի սփոփիչ խոսքեր ՝որոնք է՛լ ավելի էին նպաստում հուլունքների վնասվածքների ընդլայնմանը: Ու ինչու՞ չուրախանալ. նա ազատվել էր ասես մի ծանր բեռից, որն իրականում իր եղած-չեղած քաշով հիշեցնում էր բամբակի դարսվածքին, որն իր հաճախակի վայրէջքների պատճառով էր միայն կորցրել իր թառ սպիտակ գույնն  ու հաճելիությունը, ինչու ոչ, նաև փափկությունը. թելն ուրախ էր ,չէ՞ որ արդեն ազատ էին իր երկու քոլքոտած ծայրերը, որոնք այլևս այդ հիմար հուլունքների պատճառով հարկադրված չէին լինելու նորից ու նորից դրանք քռկապ գցելով իրար միացնել…ինքն էլ չգիտեր, թե ինչ տեսակի ազատություն էր ուզում, բայց սրտից լսվող զսպված քմծիծաղը, որ ջանում էր շուտով բացահայտ քրքջոց  դառնալուն, միայն մի բան էր փաստում. նա ազատություն էր ուզում: Ժամանակն իր գործն անում է, ուստի փոխվում են և՛ մոդան, և՛ ճաշակները, բազմանում վերջինիս տարատեսակները, և իհարկե փոխվում են աքսեսուարները…Հոգնեցի նաև այն գույնզգույն, նրբաճաշակ, փխրուն ու երեխայական հպարտության զգացողություն պարգևող հուլունքներից, ախր նրանք կախված են անմիտ գոռոզությամբ տառապող թելերից, որոնք չե՛ն սիրում գունագեղություն, չեն հարմարվում իրենց «պատկանող» քարերի ձևին…ուզում եմ կրել պողպատե հաստ շղթա՝ հասարակ ու իր տեսակի մեջ այլևս ոչ մի տեղ չհանդիպող, այն կզարդարի փնթփնթան հուլունքերից ու էգոիստ թելից ազատված ու մերկացված պարանոցս, նա ինձ կխնդրի, որ երբեք, ոչ մի դեպքում չդավաճանեմ իրեն՝գնելով նորերը ու ավելի մոդայիկները, իսկ փոխարենը խոստացավ երբեք չպոկվել պարանոցիցս…

Հեղինակ՝ © Արմինե Պողոսյան