Արմինե Պողոսյան «Չբավարարված սիրտ»

Սա էլ մյուսների պես անցավ սիրախաղ կոչված հուշատետրումս...Ինչու՞ պահածոյացնենք մեր կրքերը, եթե կարող ենք պայթեցնել սկզբում մեր մեջ՝ էլէկտրական հոսանք զգալով, ապա արտաքնապես՝ մարմիններս փշաքաղեցնելով...Ես սիրում էի, երբ սիրւմ էին ինձ. թեկուզ հեռվից, իրենց անսահման երևակայություններում, իրենց՝ ինձ ուղղված հասարակ թվացող, բայց շնչահեղձության հասցնող բառերով...Ագահորեն կլանում էի ու քաշում ներս, ներծծում ու...ու նորից այդ տոկը. սիրտ քցող զգացողություն , մարմնով մեկ փշաղաքեցում: Ու ի՞նչ էի անում ես, երբ «կշտանում էր», ու մի գեր մարդու պես ուտելիքն ընդունելուց հետո նոր միայն զղջանք, փոշմանանք, ու ««վաղվանից դիետա»»արտահայտությանը նմանակող մի սփոփող միտք շրջում էր ուղեղումդ. այն է ՝ վերջ դնել ու վերադառնալ քո տատասկ, զգացմունքներից, կրքերից ու տոկ առաջացնող բառերից զուրկ անցյալ...բայց ի տարբերություն այդ գերերի, որոնց մոտ այդպես էլ անկատար էր մնում «վաղը», քեզ մոտ այն ստացվում է , ու այնքնան արագ, այնքան հաջող, որ մի պահ նույնիսկ մեղադրում ես զգացողություններդ արթնացնող ու շունչդ անտակտ դարձնող օբյեկտիդ՝ չպայքարելու ու շուտ հանձնվելու համար, քեզ թույլ տալու՝ հեռանալ...Այնինչ արդեն անցյալ վերադարձած ժամանակդ շատ լավ հասկանում ես, որ չափից շատ ես սկզբունքորեն մոտեցել նոր-նոր թրթռացող, բարբաջող ու խակ սեր-սերերիդ, որ կապրիզներդ են չափից ավել եղել` անտանելի ու անիմաստ. ուստի էլ ի՞նչ պայքարելու մասին էր խոսքը: Իսկ հիմա արդեն, նստած փշոտ անցյալումդ, զգում ես պակասը, նախ՝ երևակայություններիդ, որոնք ծնվում էին նախ՝ հենց միայն «նրանց» գոյությունից ու հայտնվելուց, ապա պակաս՝ քնքշանքի, սիրո, ի վերջո քո սիրելի էլէկտրաշոկի...Քեզ ձիգ, ուժեղ, անկախ ձևացնելու հետո ի վերջո դառնում ես այդպիսին. սառը, դատարկ, որ ուզում ես այդ բացը ինքդ քեզ սիրելով լրացնել: Սիրում ես քեզ շա՜տ, շատ, շատ-շա՜տ, ու այնքնա շատ,որ մոտենում ես սիրո վերջին՝ ատելությունն հատող սահմանին, ու քեզնից էլ անկախ սկսում ես խախտել այդ սահմանը, իսկ երբեմն-երբեմմն չհասկանալ զգացածդ...սե՞ր էր, թե ատելություն: Դարձել ես հոգեպես փչացած մի էակ, որ նպատակ է դրել սիրահատել իրեն սիրահետողներին, նրանց հասցնել ուժեղ համակրանքի, սիրահարվածության, ու, ինչու ոչ՝ սիրո... Թե մի ժամանակ հպարտանում էիր քո անկիրք ու չկպչող սրտով, հիմա անիծում ես կրքոտած, բայց չբավարարված սիրտդ...

Հեղինակ՝ © Արմինե Պողոսյան