Դավիթ Խրդյան «Ճանապարհ տնից»

► Պապիկս նստած էր Եղսայի կողքին: Նա ձեռքը տարավ գրպանը և այնտեղից հանեց մի փոքր պատասռ հաց և մոտեցրեց Եղսայի բերանին: Երբ Եղսան բացեց բերանը, որ ուտի, պապիկս ասաց.  «Սու'ս»: Ապա նա ամեն մեկիս տվեց ևս մեկական պատառ հաց` հերթով ասելով`  «Սու'ս, սու'ս», բայց դա հրաման չէր, այլ մի տեսակ օրհնություն: Դրանից հետո մենք երկար ժամանակ լուռ էինք:
Ինձ դուր էր գալիս այս անընդհատ փոփոխվող տեսարանը, ժամանակի մեծ մասը ես կարող էի կանգնել սայլին և մի կողմից մյուսը քայլելով` հայացքով ուսումնասիրել շուրջբոլորը տարածված ամեն տեսակ նոր բաները և հատկապես մրգաստանները իրենց բազմաթիվ պտուղներով. նուռ, թուզ, նեկտարին, ծիրան, դեղձ: Երանի կանգ առնեինք և մի քիչ միրգ հավաքեինք, բայց ես գիտեի, որ հարցնելն իսկ անիմաստ էր:
Հաջորդ առավոտ ես տեսա ինչ-որ կենդանիների, որոնց նախկինում երբեք չէի տեսել: Զարմանալիորեն ութ լուռ ուղտ դանդաղ անցնում էին շարքով` դիմացից գնում էր ավանակի վրա նստած մի շատ գեր մարդ, ով խոր քուն էր մտել ավանակի վզին ընկած: Մի տղա, Եղսայից բաձրահասակ չէր լինի, այս ու այն կողմ էր անում ուղտերի միջով` փորձելով պահել նրանց շարքը ուղիղ գծի վրա:
-Պապի', ո՞ ւր են գնում ուղտերը:
-Երևի Զմյուռնիա: Այդպես չէ՞ , Բենյա'թ:
-Այո',-պատասխանեց հայրս,- Նրանք բրդեղեն են տանում շուկա:
-Ուղտերը տարօրինակ են, չէ՞ , պաի'կ: ինչու՞  են նրանք այդքան տարօրինակ:
-Որովհետև նրանց հանել են իրենց տներից: Նրանք անապատի իսկական բնակիչներն են` ավազի, աստղերի ու լռության ոգիները:
-Ինչու՞  են անապատի ոգիներն այդքան տարօրինակ,-հարցրի ես նույնիսկ ավելի շփոթված, քան երբևէ:
-Որովհետև այն, ինչ ապրում է անապատում, դառնում է անապատ: Անապատը մարդու կարիք չունի: Այնտեղ բնությունը խորհում է ինքն իր հետ` սպասելով աստղերից եկող որոշումներին:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: