Դավիթ Սամվելյան «Արտագաղթած կարոտ»

► Երեկ քեզ տեսա. լուռ էիր... ինչպես միշտ Երեկ քեզ տեսա, ցանկացա մոտ գալ, սակայն հիշեցի, որ լռությունդ ավելին էր, քան խոսքերդ ասված: Ես էլ լռեցի, այդպես լուռ անցա: Սիրում ես լռել. այնքան լռեցիր, որ այդպես էլ ինձ դեռ գաղտնիք մնաց, թե ոնց կարող է անգույն երկինքը կապույտ գույն հագնել, կամ թե ինչու է մեռնող արևից այն շառագունած: Երեկ քեզ սիրեցի, քանզի ես տեսա` ինչպես ես լռում: Նայեցի կապույտ քո երկինքներին ու սերս գրկած լուռ ինձ հետ տարա:

► Ուզում եմ առանց վերարկու վազել դուրս ու մրսել ձյան մեջ, ձյան տակ, ուզում եմ, որ զգաս, թե ոնց եմ սառել, ոնց ես սառեցնում: Բայց ձյուն չկա, ուշանում է, իսկ քո սառը խոսքերը միշտ ժամանակին են՝ անտեղի բայց նույն պահին ասվող:

►Վերքերս այրվում են սառնությունիցդ...Երանի կարոտներս էլ կարողանային սառել ու փշուր-փշուր լինել այնպես, ինչպես որ քո սառած սիրտը, միգուցե, երբ կրկին գարուն գա, կարոտիս ու սրտիդ հալոցքները կրկին միանան ու հոսեն դեպի օվկիանոս: Չնայած...օվկիանոսն էլ է լինում սառուցյալ...

►Լինում է այնպես, որ հրաժեշտները լինում են բարի, իսկ բարևները՝ անհրաժեշտ։ Լինում է սակայն, որ ոչ բարև կամ հրաժեշտ այլևս չի լինում, այլ մի անձյուն ձմեռ, խավար գիշեր ու ...

►Մի քանի կիլոմետրանոց այս քաղաքում մեզ բաժանում է ընդամենը մի քանի կիլոմետր, իսկ մեր կարոտներն անսահման են... Երբեմն ուզում եմ հոգուցս առաջ ընկնել ու թռչել տեղիցս, վազել դեպի... Բայց ո՞ւր... Դեպի քեզ... ու կարևոր չի թե որտեղ ես դու, քանի կիլոմետր ես հեռու ինձանից...

►Հիմա գիշեր է` մութ ու զառամյալ` այնքան կրկնված, որ սովորել ես, քայլել համընթաց, ձեռք ձեռքի բռնած, ու ծերացել կամ հասունացել ես` հասկանալով, որ քեզանից առաջ բազում կյանքեր է իր հետ ուղեկցել դեպի լուսաբաց կամ էլ գրկելով ամուր ու հարբած` արագ փախել է դեպի երկինքներ` լուսնից վախեցած...

►Լսում էի ոտնաձայներդ... Ինձ թվում էր` հեռանում ես, բայց դոփում էիր տեղում... Զարկում էիր սրտիս ու բիրտ արնոտում: Զգում էի շունչդ... Թվում էր` մոտենում ես, բայց շնչակտուր ու փակ աչքերով հրում էիր, անցնում ... Թողնելով բույրդ քեզանով լցված` կորեցիր հեռվում:

►Որտեղ են կորել... Կորել են բառերս, Կորել են մտքերս, Կորել եմ ես... Քո մեջ... Միգուցե հավետ, Միգուցե անհետ, Կորել եմ այնքան, Որ հետագծեր այլևս չկան Կաս դու...անվերջ...

► Գրելիս երբեք էլ չես հավատում այն ներկաներին, որոնք առանց քեզ, առանց նրա են փորձում ստեղծվել: Սիրելիս մարդիկ միշտ հավատում են, որ ապագաներն առանց հետդարձի, բայց անձրևագիր համբույր են բերում...

► Ուղղակի ու միմիայն կարոտում եմ ու սիրում... Քեզ... Իմ... Միգուցե ... Իրոք չգիտեմ, ուղղակի սիրում եմ հենց քեզ... Սիրում եմ աչքերդ, որոնց մեջ դեռ չեմ տեսել արտացոլանքս...

►Միշտ ասում են, թե միայնության մեջ հանգիստ ենք գտնում, սակայն ինչու ես այդքան անհանգիստ օրերդ ապրում, ինչու են սպիներն այդչափ ցավեցնում, երբ առերես ես մնում նրաց հետ, երբ քեզ թվում է, թե մոռացել ես անցյալ ամեն ինչ, երբ մի նորովի սկիզբ ես որոնում: Ու ամեն սկիզբդ մի նոր ավարտ է լուռ նախանշում:

► Պատահում է, որ հեռանալով հետ ես ուղարկում մարդուն, սակայն նա մնում է հենց մեջտեղում, կես ճանապարհին` քեզանով լցված բայց քեզանից զուրկ...

►Հրաժեշտով մարդկանց ստիպում ես վերադառնալ դեպի այն կետը, որտեղից որ սկսվել է ձեր ծանոթությունը, ավելի ճիշտ` դրանից առաջ: Իսկ այդ ճանապարհն անցնում է հիշողությունների միջով:

►Վերքերս դեռ բաց, Աչքերս դեռ թաց, Հիշողությունում առհավետ դաջված Անհարություն մահ ,հոգիներ խաչված, Քեզ ձա'յն եմ տալիս, լսի'ր, Տեր Աստված …

► Կարոտներն էլ են մեր երկրից արտագաղթողների պես: Երկար չեն կարողանում մնալ հեռվում: Երբ ցրտերն ընկնում են, նորից վերադառնում են ու սկսում մի տեսակ ջերմացնել...

► Երբեմն հենց դատարկությունը կարող է անտանելի ծանր լինել...