Դավիթ Սամվելյան «Կարոտի մասին»

Կարոտ կոչվող հնգատառ այս տանջանքի շղթաները ոլորում են կոկորդս այնքան ուժգին, որ աչքերիս առաջ խավարում է: Չնայած երբ դու չկաս, ցանկություն էլ չկա որևիցե բան տեսնելու, քանի որ չեն լուսավորվում պատկերներս ներդաշնակող Քեզանով...
Երևի ավելի հեշտ կլիներ, եթե լինեի հեռվում կամ լինեիր հեռվում, երբ տասնյակ կիլոմետրեր բաժանեին մեզ:
Չնայած վստահ չեմ դյուրության վրա...
Հույսներս դրել ենք բախտի վրա, բայց արի ու տես, որ բախտն էլ չի բերում քեզ ինձ մոտ, ոչ էլ ինձ է մոտիկ թողնում:
Կարոտիս Հատուկ Գոյական, բոլոր ստորոգյալներն ու պարագաները ածանցում եմ քեզ...
Ու թե բախտդ բերի իմանաս, թե որն է քո բախտը, այնժամ միայն կհասկանաս, որ ոչ մի բախտ էլ չկա, այլ արածդ կամ չարածդ սրտիդ ու խելքիդ որոշման արդյունքն է միայն. ոնց էլ անես, միևնույն է, մի քանի ժամ հետո կամ կյանքիդ վերջում զղջալու պատճառներ ունենալու ես:
Միայն թե բախտդ բերի ու զղջալու ժամանակ ունենաս...
Բայց ոչ լոկ խոսքերով, ընկճված, հուզականության ազդեցության տակ բառերի կույտով արտահայտած զղջում, որտեղ միշտ ենթակա ու մեծատառով ասվում է՝«Ների՜ր» և փորձ արվում փրկել իրավիճակը, խաբել:
Բայց արի ու տես, որ ստի բախտը երբեմն բերում է...
Կուլ տուր, թուքդ կուլ տուր ու ինքդ քեզ հայհոյիր երևակայությանդ մեջ ծնված ամենաանտրամաբանական խոսքերով, և միայն այն պատճառով, որ խաբվել ես...
Երբեմն խաբված ապրելը բախտավորություն է, խաբված լինելու գիտակցումն էլ՝ դժբախտություն, իսկ ես հարբել եմ, արբել եմ քեզանով. չգիտեմ՝ դժբախտ եմ, թե բախտավոր, բայց մի անանուն հիվանդությամբ եմ տառապում՝ հիվանդ եմ քեզանով:
Հիմարության ու թուլության հասցնող անտեսանելի ձեռքդ՝ հայացքիդ լուռ ուղեկցությամբ թափանցում է մաշկիս տակ ու քերծում երակներս, նյարդերիս վրայով դանդաղ, ծանր շարժվում է դեպի կոկորդ, սեղմում այն, որ աչքերս ցավից կարմրեն, որ հիվանդությանս համար ստիպված անուն փնտրեմ:
Հարբել եմ, թունդ արբել եմ քեզանով։ Իսկ դո՞ւ՝ դու իմ չցնդող սպիրտն ես, միախառնվում ես մարմնիս, սակայն չես օքսիդանում, շարունակում ես մնալ, ազդել ամիսներով, կաթիլ առ կաթիլ, քայքայել անգամ ամենաանպիտան օրգաններս: Անիրավունք, առանց հարցնելու, կամքիս հակառակ ու դաժանորեն ոչնչացնում ես ներկաս, իսկ մինչևների ու հետոների արանքում ընկածը լցնում ես դատարկությամբ ու լռությամբ:
Եթե բախտդ բերի, կհասկանաս, որ մեկ-մեկ ժամանակն էլ է հարբում և խառնում անցյալն ու ապագան, որի արանքում էլ քնում է ներկան:
Քնել եմ ուզում: Չձանձրացնող, երազաշատ, հարատևության մեջ թափառող քուն եմ ուզում. երազներս եմ հետ ուզում, անհեթեթ երազանքներս ու առողջ երևակայությունս՝ գոնե այդպես բուժվեմ քեզանից, գոնե այդպես չզգամ գլխապտույտս...
Միայն թե բախտս բերի ու փոշիանամ, աստիճանաբար տարրալուծվեմ կեղտոտ օդում ճախրող մասնիկների հետ, սրբվեմ գետնի երեսից, թափառեմ անշունչ տարածություններում ու անէանամ:

Հեղինակ՝ © Դավիթ Սամվելյան