Դավիթ Սամվելյան «Մոռացված երկրի զանգերը»

► Տխրություն իջավ աչքերին­։ Կանայք անկեղծանում են տխրելիս և պատրաստ են պատասխանել բոլոր հարցերիդ­։

► Մտքերով ընկանք. երազելու ժամանակը չէր։ Վախն ու անորոշությունը սպանում են երազանքները։

► Բոլորից շատ ու բոլորից ակտիվ կարծիք էին արտահայտում բոլորից քիչ տեղեկացվածներն ու անգետները, պատերազմից ոչինչ չհասկացողները։

► ...մայրերը որդիների հետ կիսում են գաղտնիքները, միայն թե ճիշտ պահը պետք է որսալ։

► -Գնա քնելու, տղա´ս։ Հարցեր կան, որոնց պատասխաններն իմանալը վտանգավոր է­: Մի՛ մտածիր բաների մասին, որոնք չես կարող փոխել կամ ավելի լավ անել քո տարիքում­։

► - Հույս ես տալիս, Մուրա՛դ, իսկական ընկեր ես­։ 
- Հույս չեմ տալիս, խոսք եմ տալիս­։

► Գրկախառնվեցինք­։ Մի նորմալ չհանդիպած՝ բաժանվեցինք­։ Հայրս սառը մարդ էր, բայց այդ երկու օրվա ընթացքում հասկացա, որ գործի մարդիկ այդպիսին են, պետք չէ, որ ցույց տան իրենց զգացմունքները, հասկացա և ինքս ինձ համար արդարացրի նրա բացակայությունը՝ երկար օրերով, ամիսներով։

► Պատերազմում ողջ մնալու, դրանից հետո ապրելու հույսը հիշողություններից զորեղ է, դրանց անգամ ամենածանր դրվագները ժպիտով են հիշվում, որովհետև պետությունների հաղթանակներից առաջ ամենանշանակալի հաղթանակը անձնականն է՝ տարած հաղթանակը մահվան դեմ:

► Եվ մարդու բնույթն է այդպիսին` դառնալ դեպի աստված, երբ որևէ երկրավոր էակից օգնություն և հույս ակնկալելն արդեն սպառված հերթական ու վերջին փորձն է լինում, երբ սեփական կյանքում պատահող դեպքերին տրվող, գտնվող որևէ պատասխան չի հանգեցնում փոփոխության, չի խաղաղեցնում հույզերը։

► Եվ որքան շատ է կառչած լինում մարդն աշխարհին և նյութին, այնքան շատ են լինում հիասթափություններն ու անկումները, այնքան շատ է անպատասխան հարցերի հասցեատերը դառնում Երկինքը։

► Դառը իրականության քաղցր պահերը անջնջելի հետքեր են թողնում հետագա կյանքիդ վրա, առավել ևս երբ մահվան տարբերակներից առավել դաժան, առավել ստորացուցիչն ու դանդաղը դառնում է քաղցը, և ոչ թե գնդակահարությունը կամ կախաղանը­։

► Երկրագնդի վրա գոյություն ունեցող ճանապարհներից ամենաերկարը տուն տանող ճանապարհն է, ամենաերկարն է, բայց նաև ամենասպասվածը­։

► Ընտանիքը հավատալու և հավատը չսպանելու, չհիասթափեցնելու մասին է:

► Լուռ էինք, նրա գիրկն ասես ինձ համար տուն լիներ, որի տաք պատերն ամենահուսալի ապաստանն էին երկար ամիսների պայքարից և ռազմաճակատում, փախուստի ճանապարհին կրած տառապանքներից հետո­։

► Բայց վերադարձը երբեմն անհնարին է լինում, երբեմն էլ վերադարձից հետո ոչ մի բան այլևս առաջվանը չի լինում։

► Իսկ ժամանակը արագ էր հոսում...
Դեպի ուր...
Ժամանակը միշտ հոսում է դեպի կյանքի վերջ։

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: