Դիանա Պետրոսյան «Գարունը և ես»

-Ալիսա':
Պատասխան չկար:
-Ալիսա':
Կրկին ոչ մի արձագանք: Ալիսան մտորումների ծովում լողում էր, երբ հանկարծ մայրը թեթևակի հպումով նրան ետ բերեց ծովի խորքից: -Ալիսա', այս վերջերս դու քեզ շատ տարօրինակ ես պահում: Ինչ է կատարվում քեզ հետ:
-Մայրիկ, ես մտածում էի,-հանգիստ պատասխանեց Ալիսան` առանց մոր անհանգիստ դեմքին նայելու:
-Իսկ հետաքրքրիր է իմանալ, ինչն է քեզ այդքան հուզում:
-Հիշում ես, որ ես քեզ այն օրն ասացի մի մրցույթի մասին:
-Այն, որ շարադրությունների մրցույթ է հայտարարված:
-Այո, և վերնագիրը պետք է լինի «Գարունը և ես»:
-Հիշեցի: Եւ ինչ ես դու ուզում:
-Ուզում եմ մասնակցել այդ մրցույթին:
-Ալիսա, բայց դու դեռ ինը տարեկան ես: Իսկ այդ մրցույթը, իմ հիշելով, հայտարարված է ավելի բարձր դասարանների միջև:
-Ես գիտեմ, մայրիկ: Բայց ես պետք է մասնակցեմ:
-Իսկ ինչ կլինի, որ այս մրցույթին չմասնակցես: Չէ որ սա միակը չէ: Ուրիշ մրցույթներ էլ կլինեն:
-Ոչ, մայրիկ,-խիստ տոնով պատասխանեց Ալիսան:
-Լավ, դե որոշիր, թե ինչ ես գրելու: Չնայած` ես չեմ կարծում, որ քեզ թույլ կտան մասնակցել:
-Մայրիկ, այդ ամենը թող ինձ վրա: Ես ամեն ինչ կանեմ:
-Լավ, քաղցրիկս, արդեն ուշ է, գնա գրքերդ դիր պայուսակիդ մեջ, վաղը դասի ես: Իսկ հետո կգնաս քնելու:
Ալիսան դասավորեց պայուսակը և գնաց քնելու: Գնաց, բայց չքնեց: Նա շարունակ մտածում էր: Հաջորդ օրն Ալիսան գնաց դպրոցի տնօրենի մոտ և հայտնեց նրան իր ցանկության մասին: Տնօրենն ասաց, որ կխնդրի մրցույթի կազմակերպիչներին, որ նա էլ մասնակցի: Բայց նրա անտարբեր տոնից զգացվում էր, որ նա էլ առանձնապես կարևորություն չի տալիս փոքրիկի ցանկությանը: Սակայն Ալիսան շատ լուրջ էր տրամադրված: Նա օր ու գիշեր աշխատում էր, որ շարադրություն գրի, բայց կարծես ուղեղն անջատած լիներ, ոչինչ մտքին չէր գալիս: Ահա և եկավ մրցույթի օրը: Դահլիճը լի էր հանդիսատեսով, որոնք եկել էին երկրպագելու իրենց երեխաներին: Տիկին Նարինեն` Ալիսայի մայրը, հուզված սպասում էր Ալիսայի ելույթին, թեև գիտեր, որ նա ոչինչ չէր պատրաստել: Մրցույթը սկսվեց: Իրենց շարադրությունները կարդացին ութերորդ, իններորդ և ավելի բարձր դասարանների աշակերտներ: Վերջապես հնչեց Ալիսայի անունը: Երբ փոքրիկը հայտնվեց բեմում, դահլիճում լռություն տիրեց: Բոլորը, այդ թվում և ժյուրիի անդամները, զարմացել էին` փոքրիկ աղջկան բեմում տեսնելով: Ալիսան սկսեց այսպես.
-Բարև ձեզ: Արդեն իմացաք, որ անունս Ալիսա է: Սովորում եմ երրորդ դասարանում: Իմ մասին կարող եմ շատ պատմել, բայց ինձ քիչ ժամանակ են տվել: Բայց ես չեմ կարող չասել, թե ինչու եմ որոշել մասնակցել մրցույթին: Դրա մասին միայն ես գիտեմ: Սկզբում, երբ իմացա մրցույթի մասին, միտք էլ չունեի մասնակցելու: Դրանից մի քանի օր հետո ես իջել էի բակ` խաղալու: Երբ ընկերուհիներիս հետ ծաղիկներ էի հավաքում, հեռվում տեսա մի տղայի, որ մոր ձեռքը բռնած, քայլում էր այգում: Ես որոշեցի մոտենալ նրան և առաջարկել մեզ միանալ: Երբ ես մոտեցա նրան և ողջունեցի, նա տարօրինակ հայացքով վրաս նայեց, որից ես նույնիկս վախեցա: Նրա մայրն ինձ տարավ մի կողմ ու ասաց, որ իր տղան խուլ ու համր է, այսինքն լսելու ու խոսելու կարողություն չունի: Նա ասաց նաև, որ Մարկը` իր տղան, ոչ ոքի հետ չի շփվում: Այնուամենայնիվ, ես որոշեցի ընկերանալ նրա հետ: Մենք ամեն օր միասին խաղում էինք: Ես նրան սովորեցրի «բռնոցի» խաղալու ձևը , և իմիջիայլոց ասեմ նա միշտ ինձ հաղթում էր: Մի օր ես հարցրի նրա մայրիկին, թե ինչու նրան չեն բուժում: Նա ասաց, որ դա բնածին հիվանդություն չէ և կարելի էր բուժել, պարզապես վիրահատությունը շատ թանկ արժե: Ես էլ, հիշելով, որ այս մրցույթի հաղթողը դրամական պարգև է ստանալու, որոշեցի մասնակցել` հաղթելու ակնկալիքով: Բայց հիմա եմ հասկանում, որ իմ մասին չափազանց մեծ կարծիք ունեի: Ես այդպես ել չեմ կարողացել շարադրություն գրել, բայց կփորձեմ այստեղ մի բան հորինել: Գարունը և ես Գարուն և Ալիսա: Դրանք շատ տարբեր և միևնույն ժամանակ շատ նման հասկացություններ են: Փորձենք համեմատել եղանակին ու մարդուն, ավելի ճիշտ` գարնանաը և ինձ: Գարունը տարվա չորս եղանակներից մեկն է, իսկ ես աշխարհի միլիարդավոր մարդկանցից մեկը: Եւ գարունը, և ես շատ ուրախ ենք: Բայց դրա հետ մեկտեղ, գարունը լացկան է, իսկ ես` ոչ: Նրան բոլորը սիրում են, ընկերներս ասում են, որ ինձ էլ են բոլորը սիրում: Գարունը կանաչ է, իսկ ես ոչ: Գարնանը երկինքը ուշ է մթնում, այսինքն` գարունը քնել չի սիրում, որի մեծ երկրպագու է ձմեռը: Ես նույնպես չեմ սիրում քնել և կարծում եմ` դա ժամանակի զուր կորուստ է: Ես գարունը շատ եմ սիրում: Պատճառը չգիտեմ: Երևի այն, որ գարնանն եմ ծնվել: Սիրում եմ նաև այն պատճառով, որ հենց գարնանն է իմ ամենասիրելի տոնը` մարտի 8-ը: Ես շատ եմ սիրում այդ օրը, քանի որ մեր դասարանի տղաներն այդ օրը մեզ համար նվերներ են պատրաստում: Բայց այս տարի բացի մեր դասարանի տղաներից, ինձ մեկ ուրիշն էլ ծաղիկ նվիրեց: Դա Մարկն էր: Նա ծաղիկի հետ տվեց նաև մի բացիկ, որի վրա գրված էր. «Դու աշխարհի ամենալավ ընկերն ես: Ես ինձ քեզ հետ շատ հանգիստ ու ազատ եմ զգում: Դժբախտաբար մի քանի տարի առաջ տեղի ունեցած պատահարի պատճառով, ես չեմ կարող խոսքերով արտահայտել այն, ինչ հիմա զգում եմ: Հուսով եմ` չես նեղանա, որ իմ երախտիքը գրչով եմ հայտնում: Դու շատ լավն ես: Այս կարճ ժամանակում ես հասկացա, որ իմ հանդեպ սրտացավ ու շատ բարի քույրիկ եմ ձեռք բերել: Մինչ այս ես ոչ մեկի հետ չէի շփվում: Պատճառը հասկանալի է. Քանի որ ես չեմ կարող հաճելի զրուցակից լինել: Բայց դու ինձ օգնեցիր վանել կյանքի նկատմամբ իմ ունեցած տհաճ զգացումը: Այժմ ես ամեն ինչին սև ու սպիտակ ակնոցների փոխարեն, գունավոր ակնոցներով եմ նայում: Շնորհակալ եմ, Ալիսա: Ես քեզ շատ-շատ եմ սիրում»: Ես էլ հասկացա, որ ձեռք եմ բերել մի հրաշալի եղբայր: Այս գարունն իմ կյանքի լավագույն գարունն էր»: 
Դահլիճից բարձր ծափողջույններ լսվեցին, որոնք ուղղված էին Ալիսային: Նա վազեց բեմից` մոռանալով անգամ խոնարհվել: Հանդերձարանում տիկին Նարինեն անհամբեր նրան էր սպասում: Նա գրկեց ու համբուրեց Ալիսային: Բայց Ալիսան լաց էր լինում:
-Ինչու ես լաց լինում, աղջիկս,-զարմացած հարցրեց մայրը:
-Մայրիկ, ես չեմ կարող օգնել Մարկին, քանի որ չեմ հաղթի այս մրցույթում,-աչքերը սրբելով պատասխանեց Ալիսան:
 Մայրը գրկեց նրան և ասաց.
-Ոչինչ, քաղցրիկս, այս անգամ չհաղթես, մյուս անգամ անպայման կհաղթես և կօգնես քո նոր եղբորը: Իսկ ինչու դու ինձ նրա մասին չէիր պատմում:
-Վախենում էի, որ վրաս կբարկանաս:
-Ոչ , սիրելիս, ես միայն հպարտ եմ, որ քեզ նման բարեսիրտ դուստր ունեմ:
Ալիսան գրավեց երկրորդ տեղը, քանի որ մի ութերորդ դասարանցի աղջիկ փայլուն շարադրություն էր գրել և նա էլ հաղթեց: Ալիսան չտխրեց, քանի որ հենց այս արդյունքին էլ սպասում էր: Ու քանի որ իր` Մարկին օգնելու փորձը ձախողվեց, նա այդ մասին չասաց, ոչ Մարկին, ոչ էլ նրա մորը: Անցավ մի քանի օր: Առավոտյան Ալիսայենց տան հեռախոսի զանգը հնչեց: Տիկին Նարինեն շտապ պատասխանեց: Անծանոթը ցանկանում էր հանդիպել Ալիսայի հետ: Տիկին Նարինեին այդ մարդը տարօրինակ թվաց, բայց, այնուամենայնիվ, նա որոշեց իմանալ, թե ինչ էլ ուզում այդ մարդը: Հաջորդ օրը նրանք հանդիպեցին: Պարզվեց` այդ մարդը մի բարերար էր, ով, տեսնելով այն մրցույթը, որոշել էր օգնել Մարկին և Ալիսային: Ալիսայի աչքերը սկսեցին փայլել գարնան արևից էլ ավելի վառ: Նա և իր մայրը գնացին Մարկի մոտ և պատմեցին նրա ընտանիքի անդամներին եղելությունը: Նրանք ապշած էին Ալիսայի այս քայլից: Մի քանի շաբաթ անց տեղի ունեցավ Մարկի վիրահատությունը: Նա արդեն կարող էր իր շնորհակալությունը խոսքերով արտահայտել: Ահա թե իննամյա աղջկա «Գարունը և ես» խորագրով շարադրությունն ինչպես փոխեց մի քանի ճակատագրեր:

Հեղինակ՝ Դիանա Պետրոսյան