Էդգար Կոստանդյան «Միլոշ»

► Չէ, էդպիսի մարդ չկա, որ ցավ չունենա, մարդիկ դրանով ծնվում են։

► - Դե, եթե մի օրում կարող եք մայրենի լեզուն մոռանալ, մի շաբաթում էլ կարող եք ծախել հայրենիքը։

-Չէ-հա, հիմա հայրենիք առնող չկա։

► Մարկեսն, ուրեմն, պիտի խմի Շեքսպիրի հետ, աշխարհում ավելի հիմար բան հնարավոր չի երևակայել։

► Իր ժողովուրդն աշխարհի բոլոր տրամաբանություններին հակառակ, քեֆ-ուրախությունների ժամանակ սիրում է տխուր երգեր լսել, սիրում է տխուր բաներ հիշել ու լաց լինել։ Էդպես էլ չհասկացավ` դա գենետիկ դժբախտություն է, թե՞ գենետիկ մազոխիզմ։

► Անցորդներից ոչ ոք չէր նայում կտավին, տպավորություն էր, որ այդ կտավն ու այդ երկուշաբթին գոյություն չունեին, ու գոյություն չուներ նաև թրջված նկարիչը, թվում էր` պարապ մեկը նստել ու երևակայել էր էս բոլորը:

► Երկուշաբթի էր։ Այնքան դանդաղ էր քայլում, թվում էր՝ երկուշաբթին ու կյանքը երբեք չեն վերջանալու։

► Մի՞ թե սխալի գինն Էդքան աճել է, որտե՞ղ է գրված, որ այն ծայրաստիճան անտարբերություն ու գունաթափ շրթներկ արժենա։

► Գիտակցում է երևի, որ էդ սերն ու նվիրումը գրքերից հանած հերթապահ խոսքեր են, հասկանում է, որ սիրելու համար ջանք թափել հարկավոր չէ, ընդամենը պիտի մի քիչ մաքրասեր լինես, մի քիչ էլ զզվող՝ ուրիշ մաշկերից, ուրիշ ձայներից, ուրիշ ստերից։ Սերն, ի վերջո, ոչ այլ ինչ է, քան ամենասովորական հիգենիա։

► Վստահ է, որ իր չներվելը գալիս է անմնացորդ նվիրումից, բոլոր բջիջներով սիրելուց։

► Նա բոլորից լավ է ճանաչում էդ աշխարհը, գիտի, որ էնտեղ երջանիկ կյանքեր չեն լինում, ու ինչքան էլ չուզենք, ցավը միշտ կես քայլ առաջ է մեր հնարած, մեր նկարած ուրախություններից, և կորուստդ է միայն, որ վերջին հարազատի պես հավատարիմ` քայլելու է կողքովդ, քանի դեռ անելիք ունես դատարկությունից զրնգացող էս մոլորակում:

► Մի օր ես քեզ համար օղի կլցնեմ ու կպատմեմ, որ սերն ամենասովորական ու մարդկային հոգատարություն է միայն, ոչինչ ավելի։
Կպատմեմ, որ բոլորը ովքեր սիրել են ինձ, գեղեցիկ աչքեր են ունեցել, խնամված հոգի ու դատարկ գլուխ։ Դու կժպտաս կամ չես ժպտա, կծիծաղես կամ չես ծիծաղի, բայց ուշադիր կլսես, որովհետև ես լավ եմ պատմում։ Որովհետև ինձնից լավ ոչ մեկ չի պատմի։ Դու ինձ կպատմես, որ ինչ-որ մեկը հանել է քեզ իր մտքից, վիժել է սեփական էությունն ու ապրում է մի տանը, որի պատուհաններից ներս միշտ լույս է վառվում, բայց դուրս նայող չկա։ Իսկ ես քեզ կսովորեցնեմ չխանգարել մարդկանց... 

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: