Էլմիրա Ավագյան «Փաթիլի պես»

Փաթիլները պարում են իրենց կյանքի առաջին ու վերջին պարը, այս երեկո նրանց պարի մեջ օրինաչափություն չկա, չկա ստիպում, ամեն մեկը տարօրինակ հետագծով օրորվում է ու ընկնում գետնին: Կարծես նրանք օրորվում են ու անէանում, ոչ թե որովհետև նրանց երկիրն է ձգում, այլ նրանք այդպես են որոշել... ոչինչ, որ վայրկյաններ անց նրանք էլ չեն լինի, բայց պարում են այնպես, ասես հավերժությունը ծնկի են բերել... Հենց նոր երկու փաթիլ բախվեցին ու իրար մեջ մխրճված ընկան ջրի մեջ... կամաց-կամաց սկսեցին հալվել, դու էլ մի օր չգիտեմ որտեղից մխրճվեցիր իմ մեջ ու սկսեցիր օրորվել... կարծում էի երբեք չենք բաժանվի, հալչող փաթիլների պես միասին կլինենք, մինչև մեր գոյության վերջին փաթիլը...
Երանի այդ օրը գրկումդ հալչեի, ճիշտ էն փաթլների պես, որ քիչ առաջ ընկան այտերիս... ու ջերմությունից մեռան... Փողոցում քո մասին են խոսում.. .Ասում են գնացել ես հեռու երկիր, ասում են էլ չես գա, ես ձևացնում եմ թե քեզ չեմ ճանաչել... բայց ինձ մատնում են աչքերս... ես ուզում եմ գրկել քեզ, բայց ձեռքերս չեն հերիքում... դու այնքան մեծ էս...
Ես ուզում եմ հավերժ նայել քո աչքերին...
Չէ քո աչքերը գեղեցիկ չեն... բայց արտասովոր են, խորն են... գաղտնի են:
Քամի է...
Ես էլ չեմ ուզում որ գրկես ինձ... որովհետև ուզելուց չես գալիս... ես բարկանում եմ ու նեղանում...
Բայց չէ որ դու չգիտես, որ ես ուզում եմ գրկես ինձ...
Արի խոսենք...
Ես քաջություն կհավաքեմ
Ես կասեմ որ հեռանում եմ...
Քեզ հետ այնքան խաղաղ է, ինչպես գնամ...
Ուզում ես քեզ պատմեմ զավեշտալի պատմություններ, իսկ դու ժպտա...
Ժպտա որ ապրեմ...
Էնքան հեռու ես...
Մոտեցիր խնդրում եմ...
Թող ես փաթիլ լինեմ քո այտով վազող...
Հոգ չէ որ մեռնեմ... չէ որ քո ջերմությունը սպանեց ինձ...
Ես սիրում եմ քեզ միշտ, իսկ դու, դու ինձ միայն ձմռանը...

Հեղինակ՝ © Էլմիրա Ավագյան