Էռնեստ Հեմինգուեյ «Ում մահն է գուժում զանգը»

► Կա ևս մի դժվարություն. պետք է կարողանաս որոշել, թե ում վստահես. այն մարդկանց, որոնց հետ գործում ես, կամ պետք է լիովին վստահես, կամ բոլորովին չվստահես:

► Ոչ մի մարդ մեկուսացած, ինքն իր համար ապրող կղզի չէ: Յուրաքանչյուր մարդ մի կտորն է Մայրցամաքի, մի մասն ամբողջ ցամաքի: Եթե ծովը քշի-տանի մերձափնյա ժայռը, Եվրոպան կփոքրանա, Ինչպես կփոքրանար, եթե տաներ մի Հրվանդան, տաներ քո ընկերների կամ քո սեփական կալվածքը: Յուրաքանչյուր մարդու մահը փոքրացնում է ինձ, որովհետև իմ մեջ ամբողջ մարդկությունն է: Եվ դրա համար էլ երբեք մի՛ հարցրու, թե ում մահն է գուժում զանգը: Քո՛ մահն է գուժում:-Ջոն Դոն

► Ամեն մարդ պետք է անի այն, ինչ կարող է, բայց պետք է անի այնպես, որ ճիշտ լինի:

► Երբ քրքրում ես հիշողությունդ, տեսնում ես, որ քո ճանաչած մարդկանցից լավագույնները ուրախ մարդիկ էին:

► Հաճելի է, երբ գիտես, թե իրականում ինչն ինչպես է, և ոչ թե այն, ինչ ներկայացվում է:

► Մի օր էլ տեսնում ես, որ մի մարդ սիրահարվել է քեզ: Աչքերը կապվել են, կուրացել է, և քանի դեռ այդ զգացումը տևում է, նա էլ է կուրացած, դու էլ: Բայց մեկ էլ, չգիտես ինչպես, ինչ պատճառով, այդ մարդն հանկարծ տեսնում է, որ դու տգեղ ես, այսինքն ոնց որ իրականում, նա այլևս կույր չէ, հետո քո աչքերն էլ են բացվում, և դու էլ ես տեսնում, որ տգեղ ես, ու կորցնում ես քո տղամարդուն, կորցնում ես գեղեցիկ լինելու զգացողությունդ: Հետո անցնում է որոշ ժամանակ և քո մեջ, նույնիսկ ինձ նման տգեղ կնոջ մեջ, այո, ինձ նման, որ էլ դրանից դենը չի կարող տգեղ լինել, որոշ ժամանակ անցնելուց հետո այդ զգացողությունը, հիմար զգացողությունը, թե գեղեցիկ ես, սկսում է նորից կամաց-կամաց ծիլ տալ, աճել: Աճում է ոնց որ կաղամբը: Իսկ հետո, երբ այդ զգացողությունն արդեն աճել-մեծացել է, մի նոր տղամարդ է հայտնվում, նրան թվում է, թե դու գեղեցիկ ես, և նորից նույն պատմությունը:

► Ֆրանսերենը դիվանագետների լեզու է: Իսպաներենը՝ բյուրոկրատների:

► Ձեռք չառնես սերը: Իմացի՛ր, շատ մարդկանց բախտը չի ժպտում երբևէ սիրելու և սիրվելու: Քեզ էլ առաջին անգամ է պատահել: Քո և Մարիայի միջև եղածը, թեկուզ եթե միայն այսօր ու վաղը լինի, կամ լինի նույնիսկ երկար տարիներ, ամենակարևոր բանն է, որ կարող է հանդիպել մարդ արարածի կյանքում: Միշտ էլ կլինեն մարդիկ, որ կասեն, թե դա գոյություն չունի, կասեն, որովհետև իրենք չեն ճաշակել այդ: Բայց ես ասում եմ քեզ, որ դա ճշմարիտ է, որ դու ճաշակեցիր այդ և դու երջանիկ ես, եթե նույնիսկ մեռնես վաղը, ասպիրինի պես կընդունես մահը:

► Մտովի ձեռ էր առնում ապրելու իր տենչը , բայց երբ նայում էր կապույտ երկնքին, հեռվում երևացող լեռներին ու խմում գինին, զգում էր, որ չի ուզում մեռնել:

► Մեռնելը ոչինչ, ոչինչ չէր առաջացնում մեջը, ոչ մի պատկեր, ոչ իսկ վախ: Մինչդեռ ապրելը, ապրելը սարալանջին քամուց օրորվող ցորենի անդաստան էր: Ապրելը երկնքում սավառնող բազե էր: Փոշով ու մղեղով բռնված կալում կավե կժի սառնորակ ջուր էր: Ապրելը սրունքներիդ մեջ սեղմված ձիու լանջ էր, ազդրիդ հանգչող հրացան էր, բլուր էր, հովիտ էր, ծառերով եզերված գետակ էր և հովիտներից ու լեռներից դենն ընկած հեռաստաններ էր:

► Գիշերով կազմած ծրագիրը առավոտյան բանի պետք չի գալիս:

► Քանի մեզանից մեկնումեկը կա, կանք երկուսս էլ:

► Ի՞նչ ես կարծում, ո՞ւմ համար է մեռնելն ավելի հեշտ: Հավատացյալի՞, թե՞ նրա, ով երևույթին նայում է այնպես, ինչպես որ կա: Հավատքը նրանց շատ է օգնում: Բայց փոխարենը մենք էլ գիտենք այն, որ վախենալու բան չկա: Վատն այն է, որ կյանքդ ես կորցնում: Վատ է, երբ մեռնելը երկար է տևում և ուժեղ ցավեր ես ունենում, դա նվաստացնում է մարդուն:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: