Ես չեմ խմբագրվելու

Գրողի և նրա թղթին հանձնած բառերի միջև փոխհարաբերությունները հաճախ բարդ են։ Այդ բարդությունը սրվում է հատկապես այն ժամանակ, երբ խոսքերը լքում են բույնը և խմբագրի անծանոթ աչքերի առջև են հայտնվում: Ստորև կարող եք ծանոթանալ մի քանի գրողների նամակներին, որտեղ արտացոլված են վերջիններիս անհամաձայնությունները իրենց խմբագրված տեքստերին:

* * *

«Փոխանցեք իմ «գովեստի» խոսքերը Ձեր պերֆեկցիոնիստ խմբագրին և ասեք նրան, որ ես մի կոտրատված ժարգոնով եմ գրում, որը մասամբ շվեյցարացի մատուցողի խոսք է հիշեցնում, և երբ ես խախտում եմ շարադասությունը, գրողը տանի, ես խախտում եմ այն, որպեսզի դա այդպես էլ մնա, և երբ ես ընդհատում եմ իմ քիչ թե շատ գրական շարահյուսության թավշյա սահունությունը՝ մի քանի հանկարծակի՝ բարային^[1] ժարգոնին բնորոշ խոսքերով, դա մտադրված է արվում: Հնարավոր է իմ մեթոդը իդեալական չէ, բայց դա այն ամենն է, ինչ ես ունեմ: Կարծում եմ Ձեր խմբագիրը փորձում է ինձ ամուր հողի վրա կանգնեցնել, բայց որքան էլ գնահատում եմ նրա հոգատարությունը, ես միանգամայն ի վճակի եմ հստակ ճանապարհով ընթանալ, եթե իմը լինեն միջանկյալ և՛ մայթերը, և՛ փողոցները»:

Ռեյմոնդ Չանդլեր

«ԱՄՆ հրատարակիչները մի սովորություն ունեն, որը նրանք անվանում են «Ամերիկյան գործընթացներին համապատասխան խմբագրում»: Սա նշանակում է, որ նրանք վերադասավորում են պարբերությունները, փոխում կետադրությունը և ընդհանուր առմամբ կործանում են տեքստը: Ես թույլ չեմ տա, որ ինձ խմբագրեն: Նրանք կարող են փոխել գույն բառի ուղղագրությունը (խոսքը գնում է colour բառի փոխարինումը ամերիկյան color ուղղագրությունով), եթե դա մահացու կարևոր է, բայց ոչ ավելին:

Սիլվիա Թաունսենդ Ուորներ

«Ամեն գրող ունի իր յուրօրինակ ձայնը (խոսքը գնում է իհարկե լուրջ և նվիրված գրողների մասին), որը արտահայտվում է նրա կետադրության, խոսքերի ռիթմի միջոցով: Ստեղծագործությունն արտացոլում է գրողի մտքերի ձևավորման գործընթացները՝ ներառյալ անհանգստությունը, կապերը, հետաքրքրական ասոցիացիաները:
Իր աշխատանքը անընդհատ փորփրող ու փոփոխող գրողը վատնում է իր հոգին այդ գործընթացի հետևանքով: Պատկերացրեք, թե այսօր առավոտյան ես ինչքան էի զայրացել, որ իմ աշխատանքը կատարելու փոխարեն նստած այս նամակն եմ գրում»:

Վ. Ս. Նայփոլ

«Գիրքը խմբագրողը շատ խելացի էր և կետադրության փոփոխությունների մեծամասնության հետ ես համաձայն եմ, իսկ որոնք չէի հավանել, սկզբնական ձևն եմ վերականգնել: Իմ կարծիքով կետադրությունը պետք է հնարավորինս պայմանական լինի: Գոլֆը շատ կտուժեր, եթե թույլ տային օգտագործել կրոկետի մուրճերը կամ բիլիարդի ձողերը: Պետք է սկզբում կարողանաս սովորական գործիքակազմով ցույց տալ, որ ավելին կարող ես անել, քան՝ մյուսները, հետո արդեն կարելի է մտածել նորամուծությունների և բարելավումների մասին»:

Էռնեստ Հեմինգուեյ

«Իմ օգտագործված կետադրությունը պատահական չէ և իմ անգրագիտության հետևանքը չէ: Կարծում եմ կհամաձայնեք, որ կետադրական տարրական սկզբունքները ուսուցանվում են բոլոր դպրոցներում: Ես շատ լավ գիտակցում եմ, թե ինչու նման կերպ գործածել տվյալ կետադրությունը և պահանջում եմ, որ հարգանքով վերաբերվեք դրան»:

Կլարիսի Լիսպեկտոր

«Տպագրական աշխարհն ինձ ընդհանրապես չի հետաքրքրում: Ես կշարունակեի գրել, անգամ եթե գիրը կամ տպագությունը չլինեին: Ես իմ բառերը հիշողության գիրկն եմ ուղարկում: Դրանք ավելի շատ ստեղծված են խոսելու, քան կարդալու համար: Ես ավելի շատ գուսանի բնազդներ ունեմ՝ քան գրողի: Ես և Դուք նույն խմորից չենք հունցված, և ուրեմն ինչպե՞ս կարող են Ձեր կանոնները ինձ վերաբերվել: Երբ իմ հնչյունները և ձայները իրենց տեղում են, ես կարող եմ նրանց ուղարկել մի սղագրողի, ով իր գործին լավ տիրապետում է և թող նա ինչքան ուզում է շարի այդ ստորակետներն այնպես, որ դպրոցի ուսուցիչները գոհ մնան: Ես ինչու՞ պետք է անհանգստանամ․ աշխարհում միլիոնավոր մարդիկ կան, ովքեր լավ սղագիրներ են, բայց հազարավոր մարդիկ չկան, ովքեր կարող են նույնքան հաճելի հնչյուններ ստեղծել, որքան՝ ես»:

Ջոն Ստայնբեք

[1] Բար – ռեստորան, փաբ