Գէորգ Պետիկեան «Սէրս»

Սէրս այն գիշերն է լալկան,
Որ նստած մինակ ու սակայն,
Փակ փեղկերուն ետին,
Կը սպասէ լոյսի զարթման,
Զորս աշնանային անձրեւի նման,
Կ'իջնէ երազներուս վրայ, անձայն:

Սէրս այն առաւօտն է, աննման,
Ուրկէ կը յորդի սիրտն բնութեան,
Եւ որմէ ծաղիկներ կը բուրեն առատ,
Եւ որ արեւուն հետ կայտառ,
Կ'արթնցնեն կարօտներս անհամար,
Շարան, շարան ու անձայն:

Սէրս այն երեկոն է սակայն,
Որ երազնահիւս գիշերներուս,
Ստուերներն արձանացած,
Հերոսներու վերածած,
Հոգիիս լացող աչքերէն,
Սպասող իր ժպիտն է երազուած:

Հեղինակ՝ © Գէորգ Պետիկեան