Գոհար Խաչատրյան «Առեղծված»

Շատ եմ նստել ու խորհել,
Կյանքը փա՞ստ է, թե՞ նովել,
Ու ինքս ինձ հարց տվել,
Թե ինչու՞ եմ ես ծնվել:
Կյանքում լինում են դեպքեր,
Երբ տեսնում ես շատ դեմքեր,
Մեկը` բարի,մեկը ` չար,
Իսկ մյուսն էլ` անաչառ:
Դեմքերի մեջ այդ բազում
Միայն մեկին ես տեսնում,
Դու սկզբում չես հասկանում,
Թե դեմքն այդ ինչ է ուզում:
Թեև նրան չես նայում,
Միշտ նրան ես դու տեսնում,
Եվ ինքդ չես հասկանում,
Թե հոգիդ ինչ է կոծկում:
Այդ դեմքը խոր, խորհրդավոր,
Գալիս է լուռ, գնում է լուռ.
Երբ քեզ հետ էր դու վանում էիր,
Թեև խոսքերն ըմբռնում էիր:
Իսկ երբ գնաց…
Դու շվարած ու լռակյաց,
Մի ծառի տակ սուս-փուս նստած,
Կզգաս մի ցավ դու անկասկած…

Հեղինակ՝ © Գոհար Խաչատրյան