Գրիգոր Նարեկացի «Մատյան Ողբերգության»

► Հաճի՛ր, բարերար, պարգևել մահվան արժանավորիս, Իմ անարգաձայն պղնձի տեղակ՝ շնորհիդ ոսկին, Անզարդ սևաթույր իմ երկաթի տեղ՝ Հրաշեկ պղինձն այն Լիբանանի, Որ օրինակն է առաքինության: Ինչու կարծրացնես սիրտը եղկելուս, անճա՜ր ահավոր, Որ չթափանցի երկյուղդ այնտեղ: Թող, որ անվաստակ չմնամ փոքր իմ այս աշխատանքից, Ինչպես ժրաջան սերմնացուն՝ ամուլ, անբերրի հողի, Թող չպատահի ինձ հանկարծ երկնել, սակայն չծնել, Ողբալ՝ չարտասվել, Խորհել՝չհառաչել, Ամպել՝ չանձրևել, գնալ՝ չհասնել, Քեզ ձայն տալ, և դու ձայնս չլսես, Պաղատել, սակայն անտեսված մնալ, Կողկողել,սակայն դու չողորմես, Աղաչել քեզ, բայց չշահել ոչինչ, Զոհեր մատուցել, բայց չճենճերել, Քեզ տեսնել, սակայն ձեռնունայն դուրս գալ: Լսիր ինձ, նախքան ես կդիմեմ քեզ...