Հակոբ Կարապենց «Ադամի գիրքը»

► Զելդան այն կանանցից է, որ առաջին պահին անհաղորդ լինելու տպավորություն է գործում, սակայն երբ մտերմանում է, բացվում են ամբարտակները և հալչող սառույցների միջից գոյանում է կղզին արևադարձային փարթամ կանաչությամբ, ծփուն, երկինքը ջինջ, ջրերը հստակ:

► Ինչպես բացատրել, որ իր հանդարտ ամերիկայնացած արտաքինի տակ շարունակ ներկա է արևելքցին իր սեր-ատելության զուգահեռ սլաքներով: Իմ մոտ սև ու սպիտակի միջև այլ գույն գոյություն չունի, կամ այս կամ այն, շինել կամ քանդել, կիսավարտ տունը երբեք ապաստարան չէ:

► -Ադամ, սիրում եմ քո հայի մռայլությունը:

► Ժողովրդավարության համար առաջին հերթին անհրաժեշտ է մշակութային մակարդակ և հասարակայնության քաղաքական գիտակցություն, այլապես, այն սեփականությունը կդառնա ընտրյալ դասակարգի, որն իր հերթին կստեղծի իր ուրույն իշխող շրջանակը` ծառայելու հենց այդ նույն էլիտային:

► Իսկ կանայք գրավիչ էին գտնում նրա ամոթխածությունը, հատկապես անկողնում, ըստ երևույթին պատեհ առիթ գտնելով իշխելու, փռելու իրենց մարմինն ու հոգին:

► Թերևս մի օր ճանաչենք իրար: Թերևս մի օր այնքան հեռանանք միմյանցից, որ նորից հանդիպենք:

► Մարդիկ միմյանց վիրավորելով է, որ հասնում են իրար, այլապես գերեզմանային կլիներ խաղաղությունը:

► Մարդը երբ կորցնում է բառը, ապա, ավելի լայն առումով կորցնում է իր լինելու իրավունքը: Արդյունքը լինում է այն, որ շարունակ դեգերում է անանձնական իրականության հետ:

► Կանայք չէին հասկանում: Կանայք տառապանք էին պատճառում: Նրանք ուզում էին պսակումը սիրո, իսկ ինքը գիտեր, որ ամեն սիրո պսակում հանգում էր վախճանի, այդ վախճանականի սկիզբը դանդաղեցնելու համար նա կիսավարտ էր թողնում արարողությունը, օտարանում, կարծրանում` իր հոգու մեջ հրահրելով բագինը:

► Ինչպես է լինում, որ հայրերն ու որդիները մնում են անծանոթ, ես այլոց որդիներին ավելի լավ գիտեմ, քան իմ որդուն: Ես իմ հորը չճանաչեցի, հիմա իմ որդուն չեմ ճանաչում, հավանաբար նա էլ ինձ չի ճանաչում, հազիվ մի քանի բառ, ամառային երեկոյի մի քանի հուշ և հանկարծ կայարանը ամայանում է, մնում ես մենակ. ով էր մեկնողը, ով է վերադարձողը, ինչպես լցնել պարապը, ինչպես վերագտնել անցյալը, որը տրորվեց առօրյա վազքի բիրտ կրունկների տակ:

► Գուցե որդիները միշտ էլ սպասել են հայրերի տապալմանը` որպես փոխհատուցում իրենց ծնունդի, որպես լեռն ի վեր խոյացող երիվարներ` բարձունքում տարածելու իրենց տիրապետությունը:

► Ինչու մարդիկ գազազում են, երբ ձեռք են առնում ղեկը:

► Նրան թվում էր, թե ծովը արկածախնդրության մայրն է, որ այստեղ է սկսվել ամեն ինչ:

► Երբ ես տալիք ու ստանալիք չունեմ, հզոր եմ Աստծո պես: Երբ ես սիրել ու սիրվել չգիտեմ, անխախտ եմ Աստծո պես: Երանի նրանց, որ տալիս ու ստանալիք ունեն: Երանի նրանց, որ սիրում ու սիրվում են:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: