Հակոբ Մովսես «Ֆլորա»

Գիշերվա քամի՞ն շշնջաց դարձյալ: 
Ջրերին իջած ա՞ստղ էր հուրհրան…
Ի՞նչ անուններ են գիշերով բուրում
մեր շրթունքները: -
Ով մերը չեղավ` կանչում ենք նրան: 
Ում կորցրեցինք` նա մնաց մերը:

Ում կորցրեցինք… Ինչպես վարդը այն
անցած մայիսի վարդը բուրավետ, 
որի չորացած թերթերը սակայն
մենք մի սիրելի գրքի էջերում, 
չգիտես ինչու, պահում ենք հավետ:

Իմ հիշողության պարտեզների մեջ
քեզ ինչպե՞ս կանչեմ, 
ինչպե՞ս կրկնեմ անունը քո թանկ: 
- Բայց անուններ կան, որ պիտի չասենք, 
այլ գիշերվա մեջ, հանկարծ զարթնելով, 
պիտի հեկեկանք: