Համո Մուրադյան «Չասված խոսքեր»
2013-08-15 7691
Ես չհասցրի անգամ քեզ նորմալ «մնաս բարով» ասել, քանզի հեռացար ակնթարթորեն, վայրկենաբար հոդս ցնդեցիր այնպես, ինպես որ հայտնվել էիր... Դա մի անտանելի ցավ էր, որից ես մրմռում էի վիրավոր առյուծի նման, քանի որ խոսքերս կանգնել էին կոկորդումս, որոնք պիտի անպայման դուրս թռչեին իրար հետևից, առանց վայրկյան իսկ կանգ առնելու, որովհետև զգում էի ամբողջ սրտով, որ մեկ ակնթարթ տևող կյանքումս այլևս քեզ չեմ տեսնելու:
Պիտի անպայման հասցնեի դրանք ասել, քանզի գիտեի, որ հապաղելու դեպքում սկսելու էի տառապել աշխարհում ամենաանբուժելի հիվանդությամբ՝ սիրել կարոտով... Իսկ գիտե՞ք ինչ է կարոտով սերը... Դա այն է, երբ դու գիտես, որ սիրելիդ այլևս չի գալու, ու դու դրանից դրդված սկսում ես բազմապատկել քո սերը նրա հանդեպ և ավելի ուժգին տենչալ նրան, բայց միաժամանակ հիշելով՝ որ նա էլ չկա... Ու քեզ չասված խոսքերը ներսումս մոլեգնում էին ալիքների պես, հախուռն, անզուսպ, մոլեգնած ու անհագ, քան մրրկածուփ օվկիանոսի ալիքները... Վայրկենական հեռանալուդ պատճառով նրանք հիմա էլ հանգիստ չունեն, միշտ զարնվում են միմյանց, միշտ ծառս են լինում ու սպառնալով սպասում, թե երբ պիտի դուրս թռչեն կոկորդից իմ...
Սիրելի՛ս, թեև ես չկարողանամ այդպես էլ քեզ ասել խոսքերն այդ, ու թող այս տողերս մարեն այրվող թղթի բոցկլտացող կրակներում, բայց դու միշտ հիշիր, որ սիրում եմ քեզ....
..Այս ի՞նչ է... Աստված իմ... Ամբողջությամբ լույս է ընկնում վրաս... Հանկարծ երակներս փքվում են, սիրտս փլվում է, արցունքները հորդում են աչքերիցս... Լույսն ավելի է ուժեղանում... Ակամայից զգում եմ, որ դողում եմ ու տեսնում, որ այդ չասված խոսքերը հուզավառության անդունդից ուղիղ հուսահատության անդունդն են գահավիժում ինձ... Ես անէանում եմ մութ թագավորությունների մեջ, ու այնտեղ տեսնում եմ ՔԵզ… ԲԱՅՑ ԱՅ ՔԵԶ ԶԱՐՄԱՆՔ… Ես այլևս չեմ կարողանում խոսել...
26.11.2012 թ.
* * *
Վ Ե Ր Ջ
Հեղինակ՝ © Համլետ Մուրադյան
Սիրով կսպասեմ Ձեր կարծիքներին:
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ