Համո Սահյան «Ինչու հիշեցրի»

Քամին սարերից
Առաջին ձյունի
Փոշին է բերում
Եվ շաղ է տալիս
Բոբիկ ոտներիս 
Ու փշաքաղված
Մազերիս վրա:

Շապիկիս փեշքից
Ու թևքից կախված
Մաշված, գույնզգույն, 
Խաշամանման 
Կարկատանները
Պոկում է քամին, 
Խառնում ծառերից
Թափվող խաշամին…

Խաշամ, ի՜նչ խաշամ, 
Թեժաթուխ լավաշ, 
Տավարն ուտում է, 
Ու չի կշտանում: 

Ես լուռ նստել եմ
Կապույտ մի քարի, 
Կապտել եմ ես էլ, 
Եվ կապույտ քարից
Տարբերվում եմ ես
Այնքանով միայն, 
Որ ես դողում եմ, 
Քարը չի դողում: 
     
Գյուղ տանող ճամփով
Անցնում է հայրս, 
Ցախը շալակին: 
     
-Ցո՞ւրտ է, - հարցնում է: 
-Տաք է, - ասում եմ: 
-Քարին մի նստիր, 
Վեր կաց, - ասում է: 
-Տավարն, - ասում է, -
Լույսով չբերես: 
     
Ասում է, գնում…
     
Անցել է ուղիղ
Հիշեցրի երեկ, 
Հայրս լաց եղավ: 
     
Ինչո՞ւ հիշեցրի: