Հերման Հեսսե «Մանկական հոգի»

► Երբեմն մենք այս ու այն բանն ենք ձեռնարկում, մեկնում ենք ու վերադառնում, կատարում մեկ այս, մեկ այն, և ամեն ինչ բնական ու հեշտ է թվում, ոչնչով չծանրաբեռնված ու կարծես թե անպարտադիր, սակայն, ամեն ինչ, ըստ երևույթին, կարող էր և այլ կերպ լինել: Երբեմն էլ ուրիշ պահերի, թվում է, թե ոչինչ այլ կերպ չէր կարող լինել, անպարտադիր ու հեշտությամբ տրվող ոչինչ գոյություն չունի, և նույնիսկ մեր յուրաքանչյուր ներշնչում-արտաշնչումը նախասահմանված է ի վերուստ և ծանրաբեռնված ճակատագրով:

► Ամենուր երևում էին անցյալի հիշատակները, որոնց հեռու-հեռավոր հայելու միջից ինձ էր նայում մեկը, որ բոլորովին նման չէր իմ ներկայիս կերպարանքին... Մի՞թե դա ես էի: Այնպես ուրախ ու ինքնագոհ, այնպես երախտագետ ու ընկերական, այնպես ջերմորեն կապված մորս հետ, զերծ ամեն վախից, այնպես անհասկանալիորեն երջանիկ: Մի՞թե դա ես էի: Եվ ինչպե՞ս կարող էի այդպես կերպարանափոխվել, դառնալ այնպիսին ինչպիսին հիմա եմ, այսպես անճանաչելիորեն փոխված, բոլորովին ուրիշը դարձած, չարամիտ, վեհերոտ ու անսահման դժբախտ:

► Թերևս առաջին անգամ զգացի, հիմնովին հասկացա ու գիտակցեցի, թե ինչպես երկու հարազատներ, ըստ էության իրար հանդեպ փոխադարձաբար բարյացակամ տրամադրված երկու անձնավորություններ կարող էին իրար չհասկանալ, չարչարել, կեղեքել իրարու, և թե ինչպես այդ պարագային աննրբանկատորեն արդաբերված ցանկացած ճառ ու խրատաբանություն, ցանկացած խելացի փաստարկում ու բարի խորհուրդ կարող են միայն թույն սրսկել նրանց փոխհարաբերություններին, դուռ դառնալ նորանոր տառապանքների, խղճի խայթոցների ու նորանոր մոլորությունների: Ինչո՞ւ էր այդպես լինում: Ինչ արած, երևի թե այդպես էր նախասահմանված: Դա անհեթեթ էր, անմիտ, ծիծաղաշարժ ու հուսահատեցնող, բայց իրականությունն այդ էր, ինչ կարող ես անել:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: