Համլետ Մուրադյան «Հիշում եմ»

Դու հիմա ինձ հետ չես, բայց ես քեզ զգում եմ...

Հ. Մուրադյան

Մութ գիշեր է, պառկած եմ անկողնուս մեջ, ու այնպես է ստացվել, որ սենյակիս վարագույրների արանքից շատ պարզ երևում է լիալուսինը, ու ես՝ ամբողջությամբ մեկնված մահճակալիս, ուսումնասիրում եմ իրեն ու իր կլոր պատկերը, ու նրա մեջ տեսնում եմ Քեզ ու Քո սիրուն դեմքը...

* * *

Կար մի աղջիկ՝ երազից դուրս եկացած, և որը ինձ էր պատկանում, իսկ հետո անհետացավ ինքն էլ, իր հետ բերած երազն էլ...Մնացին միայն քաղցր հուշեր, որոնց ես երբեմն այ այսպես պառկած ու նայելով աստղազարդ երկնքին, հիշում եմ...Բայց չէ որ կան հիշողություններ, թանկագինս, որոնց պատմելու ժամանակ նրանց գեղեցկությունը կորչում է, իսկ ես երբեք թույլ չեմ տա, որ մեզ մնացած աղքատիկ հիշողությունները խամրեն, չէ որ երկուսիցս միայն դրանք մեզ մնացին... Բայց չէ, չեմ կարող չհիշել, գոնե թույլ տուր մի քանի բան թղթին հանձնեմ, որպեսզի քեզ սիրող սիրտս իրեն մի քիչ թեթևացած զգա:

Հիշում եմ... թե ինչպես, երբ որոշեցինք իրար հետ առաջին անգամ հանդիպել, այդ օրը քեզ այգում հեռվից տեսնելիս ամոթից գլուխս կախել էի և արդեն ուզում էի փախչել, չկանգնել կողքիդ, որովհետև անսահման վախ էի զգում որ քեզ դուր չեմ գա ու միգուցե դա կլիներ մեր վերջին հանդիպումը...Բայց հետո մենք հանդիպեցինք շատ անգամներ, և երկուսս էլ արդեն ծիծաղով էինք հիշում մեր առաջին անգամ իրարից ամաչելը...հիմա ես կարոտում եմ այդ օրը...
Հիշում եմ... թե ինչպես, երբ անձրևոտ եղանակին առաջին անգամ խնդրեցի ձեռքդ բռնել և դու ինձ մերժեցիր, ես ինձ այդ պահին զգացի ամենավերջին սրիկան ու նողկանք էին զգում ինքս իմ հանդեպ՝ ստոր համարձակ քայլիս համար...Բայց հետո ես քո ձեքը բռնեցի շատ անգամներ էլ, ու որոշ ժամանակ անց արդեն երկուսս էլ ծիծաղով էինք հիշում իմ առաջին անգամ ձեռքդ խնդրելը...հիմա ես կարոտում եմ մեր ձեռքերը...

Հիշում եմ... թե ինչպես, երբ մի անգամ երեկոյան աշխատանքիդ վայրից դուրս եկար, իսկ ես՝ վերջացրել էի պարապմունքներս և եկել էի քեզ տեսնելու, հանդիպեցինք մեր սիրած այգում և շատ ուշ հեռացանք այդտեղից...Այդ օրը ես համբուրում էի քեզ առաջին անգամ, իսկ դու հանգիստ փոխադարձում էիր դրանց, կարծես ասելով՝ որ արդեն սպասում էիր այդ ամենին...Հետո մենք համբուրվեցինք շատ անգամներ էլ, բայց երկուսիս համար էլ քաղցր մնաց առաջինը...հիմա ես կարոտում եմ մեր շուրթերը...

Հիշում եմ... որ մեր բազմաթիվ հանդիպումներից հետո, ժամանակից ի վեր մեր մեջ առաջացել էին ընդհանուր ցանկություններ, որ մենք փոխադարձաբար գուշակում էինք, թեև դեռ ոչ մի խոսք, նույնիսկ ակնարկ չէինք անում դրանց մասին,, հետո, ամեն ինչ ստացվեց ինքնաբերաբար...հիմա ես կարոտում եմ մեր անկեղծ ցանկությունները...

Հիշում եմ... թե ինչպես առաջին անգամ, երբ մենք մերկ կանգնած էինք իրար դիմաց, ես վախենում էի քեզ ձեռք տալուց, համբուրելուց, վախենում էի, որ քեզ դուր չեմ գա և չեմ բավարարի: Բայց երբ սենյակի մթության մեջ սկսեցինք իրար աչքեր որոնել, և ես ձեռքերով սկսեցի շոշափել մերկ մարմինդ ու առա նրա հոտն ու զգացի ջերմությունը, ամեն ինչ դարձավ ինքնին հասկանալի: Այդ գիշեր մենք հայտնաբերում էինք մեր աներևակայելի հաճույքները...հիմա ես կարոտում եմ մեր մարմինները...

Հիշում եմ...թե ինչպես ձմռան գեղեցիկ մի օր, երբ երկուսով դուրս էինք եկել զբոսնելու քաղաքի ամենախուլ վայրում ու արևն արդեն մայր էր մտել, բնությունը մեզ մի անիրական անակնկալ մատուցեց...Մենք ուղղակի հայտնվեցինք հեքիաթում՝ իսկական...Լուսընկա գիշեր էր, ամբողջովին մառախուղ, ոչնչով խնագարվող լռություն, միայն քաղաքի միակ գետի կչկչոցն էր լսվում, չորս կողմը բարձր ժայռեր էին ու բարդիներ, կարծես լինեինք մի վանդակի մեջ որտեղից այդ մութ ժամին այլևս հնարավոր չէր դուրս գալ, միմյանց ձեռք բռնած զբոսնում էինք և միայն ամեն քայլը դնելուց հետո էր պարզվում ճանապարհը...Մութ էր, անիրական, մառախլապատ, դրախտային, ոչինչ չէր երևում, գնում էինք ու չգիտեինք՝ թե ուր...հիմա ես ամենաշատը կարոտում եմ այդ օրը...

Հիշում եմ... թե ինչպես, երբ մի անգամ մենք նորից մենակ էինք, հագիցս հանեցիր վերնաշապիկս ու հագար, մերկ, սպիտակ ոտքերդ դրեցիր սեղանի վրա, բացեցիր գարեջրի շիշն ու խորամանկ հայացքով նայեցիր ինձ... հաշված վայրկյաններ անց մենք նորից իրար գրկում էինք, ու ինչքան սառը, փափուկ, երկար ու զգայական մատներդ մեջքիս վրա զգում էի, այնքան ավելի անսանձելի կրքոտ էի դառնում ես, համբույրներով ծածկում էի ողջ մարմինդ ու խեղդվում դրանց առատությունից... Իմ ամեն մի համբույրից հետո քո մարմինն ավելի ու ավելի էր տաքանում և սկսում էր բուրել քեզական բույրով, սպիտակ մաշկիդ ամեն մի հատվածն ինձ էր արձագանքում քնքուշ դողով... նուրբ էիր, եթերային... հիմա ես կարոտում եմ ՄԵԶ...

Երևի այսքանը, սիրելիս, ներիր որ չեմ հիշում ուրիշ շատ մանրուքներ, երևի բաց թողածներս էլ մի օր դու կլրացնես քո ստեղծագործություններում... Կավելացնեմ միայն այն, հարազատս (թերևս ինձ համար հարազատ ես դու դեռ), որ չի փոխվել ոչինչ և ամեն ինչ դեռ նույնն է իմ սրտում, ես սրբության պես պահպանել եմ մեր սերը, երբեմն անսահման կարոտում եմ քեզ ու մտքերս հանձնում թղթին (այ այսպես), իսկ հիմա արդեն ուշ է և բոլոր երազները կամաց-կամաց ավարտվում են... մութ գիշերներին ես նորից կպառկեմ անկողնուս մեջ և նորից այնպես կստացվի, որ սենյակիս վարագույրների արանքից շատ պարզ կերևա լիալուսինը, ու ես՝ ամբողջությամբ մեկնված մահճակալիս, նորից կուսումնասիրեմ իրեն և իր կլոր պատկերը, ու նրա մեջ նորից կտեսնեմ եմ Քեզ ու Քո սիրուն դեմքը...

Թող որ կարոտեմ քեզ, կորցրածի լուռ սիրով...

* * *

Վ Ե Ր Ջ

Հեղինակ՝ © Համլետ Մուրադյան
Սիրով կսպասեմ Ձեր կարծիքներին: