«Վաճառականի և նրա խուլ ընկերոջ մասին». Հնդկական ժողովրդական հեքիաթ

Մի վաճառական ընկերություն էր անում խուլ մարդու հետ: Պատահեց այնպես, որ վաճառականը հիվանդացավ, և խուլ ընկերը գնաց նրան տեսակցության: Ճանապարհին խուլը ինքն իրեն այսպես էր որոշում.  «Սկզբում ես նրան կհարցնեմ առողջության մասին,- կասեմ,- ինպես է առողջությունդ, սահիբ»: Նա կպատասխանի.  «Դեպի լավն է գնում»: Այնժամ ես կասեմ.  «Փա~ռք Աստծո»: Այնուհետև կհարցնեմ.  «Ինչ ես ուտում»: Նա կպատասխանի.  «Չոր սիսեռ»: Ես կասեմ. «Կե'ր, քեզ հալալ լինի»: Իսկ հետո նրան կհարցնեմ. «Ով է քեզ բուժում»: Նա կպատասխանի. «Այսինչ, այնինչը»: Իսկ ես նրան կասեմ. «Թող Աստված քեզ բուժի նրա ձեռքով»:
Եվ ահա խուլ ընկերը եկավ հիվանդ վաճառականի մոտ, նստեց նրա կողքին և սկսեց նրան հարցու փորձ անել.
-Ասա', ընկե'րս, ինչպես է առողջությունդ:
-Էհ, ինչ կարող եմ ասել,- պատասխանում է հիվանդը:-Այրվում եմ, վերջս եկել է:
Խուլը սպասեց, մինչև հիվանդն ավարտի իր խոսքը, և ասաց.
-Փառք քեզ, տեր Աստված: Թող բարձրյալը օգնի քեզ այդ գործում:
Խեղճ հիվանդը առանց այն էլ մի երևելի վիճակում չէր, իսկ այդ բառերից հետո նա իրեն ավելի վատ զգաց:
Այնուհետև խուլը հարցրեց.
-Իսկ ինչ ես դու ուտում, իմ լավ ընկեր:
Հիվանդը պատասխանեց.
Ոչինչ էլ չեմ ուտում, միայն փոշի եմ կուլ տալիս:
-Կե'ր, քեզ հալալ լինի:
Հիվանդին այս խոսքերը էլ ավելի բարկացրին: Վերջապես խուլը հարցրեց.
-Լսի'ր, ընկե'րս, իսկ ով է քեզ բուժում:
Կատաղությունից իրեն հազիվ զսպելով` հիվանդը բացականչում է.
-Մահվան հրեշտակը:
-Դա պարզապես հիանալի է,-բացականչեց խուլը:-Թող Աստված քեզ բուժի նրա ձեռքով: