Հովհաննես Գրիգորյան «Նամակը, որը քեզ երբեք չի հասնելու»

Ամեն ինչ բաժանված է արդեն,
և աստղերը, և արևը, և լուսինը:
Ես գլխահակ եմ գալիս քեզ մոտ,
ես ամաչում եմ սարսափելի,
որովհետև ոչինչ չունեմ
քեզ նվիրելու, որովհետև
ամեն ինչ բաժանված է
ու նվիրված:
Իսկ ես քեզ հիշում եմ ամենուրեք,
և այնպես պարզ եմ հիշում,
ինչպես որ անունդ եմ հիշում –
սիրելիս,
ս-ի-ր-ե-լ-ի-ս,
իսկ ես քեզ հիշում եմ ամենուրեք:
Եվ այս նամակը, որը քեզ երբեք չի հասնելու,
և այս գիշերը օտար աստղերով,
և շրջմոլիկը կոտրված կիթառով,
և փողոցները առանց երգերի,
կիսել են իմ հետ իմ տխրությունը
և երբեք չեն բողոքել:
Իսկ ես քեզ որոնել եմ ամենուրեք
և դու հիմա իմ հետ ես ամենուրեք
ինչպես որ քո անունն է իմ հետ –
սիրելիս,
ս-ի-ր-ե-լ-ի-ս,
իսկ ես քեզ որոնել եմ ամենուրեք:
Եվ սրճարանը գուցե սառը ջերմոց,
և այս բառերը – օտար արևներ,
և մերկ ծառերը, և քո կարոտը
անչափ տխուր են և անչափ օտար,
որովհետև այս նամակը երբեք
քեզ չի հասնելու,
որովհետև
քեզ փնտրելու եմ նորից ամենուրեք,
որովհետև
քեզ հիշելու եմ նորից ամենուրեք,
և քայլելու եմ նորից նույն փողոցներով,
որտեղ նույն շրջմոլիկն է իր կոտրված կիթառով,
որովհետև ես սարսափելի ուշացած սիրահար եմ,
որովհետև ես ոչինչ չունեմ քեզ նվիրելու,
որովհետև
ամեն ինչ բաժանված է ու նվիրված: