Հովիկ Չարխչյան «Սուլամիթա Սևակի մեծ սերը»

► Երբ Վերքը դեռ թարմ է, այնպես չի ցավում, ինչպես պիտի լինի հետո: ► Երբ ժամանակը հոսում է, ու երբեմնի բուռն պոռթկումները խոնջացած դադար են առնում տան շեմքին, քանի որ այնտեղ ի վերջո թագավորելու է գալիս նորին մեծություն կենցաղը՝ իր սառը բանականությամբ ու մանրախնդիր զսպվածությամբ, հանկարծ պարզվում է, որ նստվածքն արդեն բոլորովին ուրիշ անուն ունի: Ինչ-որ միջին մի բան՝ սիրո և հոգեհարազատության միջև: Ինչ-որ վերապահ մի էություն՝ մոլեռանդության և հավատի արանքում: ► Մեղմություն ու խաղաղություն, կնոջական այն գորովանքը, ինչը նույնիսկ տղամարդկանց թուլությունն է: ► Բայց նույնիսկ ամենաանկեղծ աղոթքը, եթե այն միալար է, կարող է ինչ-որ պահի ձանձրալի թվալ: Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: