Հովիկ Վարդումյան «Վերադարձ»

Աստծո արդարությունը

Երկու կույր մուրացկան, եկեղեցու դռան մոտ նստած, զրուցում էին: Առաջին մուրացկանն ասաց.
-Եթե Աստված կամենա, այսօր լավ ողորմություն կտան:
-Աստված չկա', ավելի լավ է հույսդ քեզ վրա դնես:
-Եթե Աստված չտա, չենք ստանա,-պնդեց առաջին մուրացկանը:
-Եթե ուժեղ ես, կարող ես, վերցրո'ւ,- արհամարհանքով կտրեց ամբարտավանը:
-Ինչ-որ Աստված քեզ տա, ոչ ոք չի կարող առնել... Եթե քոնը չէ, չես կարող վերցնել,- պնդեց մյուսը:
Մի հարուստ մարդ, որ դուրս էր գալիս եկեղեցուց, լսելով մուրացկանների խոսակցությունը, ինքն իր մեջ ասաց` տեսնես սրանցից ով է իրավացի, և ծառային հրամայեց.
-Վաղն ամեն մեկին մի տապակած հավ կտաս: Այն մեկին, որ չի հավատում, հավի փորի մեջ հարյուր ոսկի կլցնես:
Հաջորդ օրը ծառան մոտեցավ մուրացկաններին և տվեց հավերը: Հարուստը կանգնած նայում էր, թե ինչ է լինելու:
Մուրացկանները շատ ուրախացան: Ապա անհավատը դիմեց մյուսին.
-Ավելի լավ էր քսան կոպեկ տային, քան թե այս հավը: Իմ բաժինը քսան կոպեկով ծախում եմ, ուզո՞ւմ ես առնել:
-Մոտս ճիշտ քսան կոպեկ կա,- ուրախացավ առաջին մուրացկանը,- տուր ինձ, երեխեքն էսօր կարգին կկշտանան:
Հարուստը զարմացած տեսավ, թե ինչպես անհավատ, ամբարտավան մուրացկանը քսան կոպեկի ծախեց իր հարյուր ոսկին: Մտավ եկեղեցի և փառք տվեց Աստծուն: