Իրվինգ Սթոուն «Կյանքի ծարավը»

► Իր պարտությանը հետևող առաջին շաբաթներին Վինսենթը շատ էր ընկճված, շատ էր ջախջախված, նրա հոգում ոչ մի զգացմունքի տեղ չէր մնացել: Հետո իր զգացմունքներն ու մտքերը խեղդում էր ընթերցանությամբ: Ընթերցանությունը միշտ էլ հրաշալի ուրախություն էր պատճառում նրան: Իսկ այդ օրերին, կարդալով այլոց հաղթանակների ու պարտությունների, ուրիշների տառապանքների ու ուրախությունների պատմությունը, նա մոռանում էր իր սեփական կործանման աղետը:

► Անտանելի, անսփոփ ցավը բարձրանում էր դեպի կոկորդը: Վինսենթը ձեռնափով փակեց բերանը, որ չճչա, որ Ամստերդամն ու ամբողջ աշխարհը երբեք չիմանան, որ ինքը կանգնեց դատարանի առաջ ու անարժան ճանաչվեց:

► Բուն խելագարության մեջ մի ուրախություն կա, որ հայտնի է միայն խելագարին:

► Ես ավելի շուտ կգերադասեի ոչինչ չանել, քան թե ինքս ինձ թույլ դրսևորեի:

► Տառապանքներն առանց գանգատի կրելու կարողությունը միակ բանն է, որ հարկավոր է. դա մեծ գիտություն է. դաս, որ պետք է յուրացնել. դա կյանքի պռոբլեմի լուծումն է:

► Ինձ հարություն տվեց այն գիտակցությունը, որ մեկին պետք եմ: Ես այդ զգացմունքը չեմ որոնել, այդ զգացմունքն ինքն է ինձ գտել:

► Վինսենթն արդեն ծարավ չէր հաջողության: Նա աշխատում էր, որովհետև չաշխատել չէր կարող, որովհետև աշխատանքն իրեն փրկում էր հոգեկան տառապանքներից և զբաղեցնում էր միտքը:

► Խելացնորությունը նրա համար առողջ դատողություն էր դարձել, աննորմալը` նորմալ բան:

► Աշխարհը միայն անհաջող ճեպանկար է: Մեր աշխարհն, ըստ երևույթին, հապշտապ է ստեղծված, այն սև օրերից մեկի ընթացքում, երբ արարչի բանականությունը մթագնած է եղել:

► Յուրաքանչյուր մարդու կյանքում վրա է հասնում մի օր, երբ ինքն իր ուսերից ցած պետք է նետի տառապանքը, ինչպես ցեխակոլոլ թիկնոցը:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: