Կարմեն Լաֆորետ «Ոչինչ: Կղզին եւ դևերը»

► Իմ սիրելի մարդկանցից ոչ մեկն այդպես քնքշորեն չէր հոգում իմ մասին, ինչպես Էնան, ու ինձ տանջում էր մի այնպիսի զգացում, ասես պարտավոր էի նրան տալ ավելին, քան իմ ընկերությունն է, զգացում, որ յուրահատուկ է ճակատագրի կողմից երես չտրված բոլոր մարդկանց: Ուզում ես մի որևէ նվեր տալ, որը հատուցեր այնպիսի անշոշափելի բաների դիմաց, ինչպիսիք են քո հանդեպ դրսևորած հետաքրքրութունն ու համակրանքը:

► Հետաքրքրությունն ու հարգանքը, որ ներշնչում է մեզ մի որևէ անձնավորություն, միշտ չէ, որ համաքայլ ընթաղող զգացմունքներ են:

► Ես անսահմանորեն միայնակ էի, ասես կորել էի անկողնուս մեջ: Կյանքումս առաջին անգամ խորապես պահանջ զգացի մարդկանց: Առաջին անգամ իմ ափերն զգացին բարեկամական ձեռքի կարոտը, որ կհանգստացներ ինձ:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: