Կոստան Զարյան «Նավը լեռան վրա»

► Իսկական մարդը պետք է հնարի իր ուժերին համապատասխան դեպքեր։ Ներքին իմաստով լուսավորի իր օրերը։ Մշտապես ծարավ լինի իր ուժերով և ծարավ լինի իր հոգու խորքում երգող կյանքով։ Լինի իր էության ամբողջ էությունով:

► Այն, ինչ դու անվանում ես մենակություն՝ ինքը կյանքն է։ Մենք մենակ չենք, մենք մենակություն ենք։ Իսկ մենակությունը ամբողջություն է։ Ինչքան նա լերկացած լինի արտաքին աշխարհից, այնքան կատարյալ է:

► Սերը դժվարին է։ Որովհետև սերը էության էությունն է։ Սերը վերջին և կատարյալ մենակությունն է, նա ոչ տալ է և ոչ միություն, այլ՝ վշտերով ցանված դաշտ, որի միջից մարդ անցնում է ինքն իրեն հետ հանդիպելու համար:

► Խոսքերը ստեղծված են մտքերը թաքցնելու համար: Ով միայն խոսք է հասկանում՝ ոչինչ չի հասկանում:

► Ով չի տեսել Արարատյան դաշտի աշունը, ոչինչ չի տեսել:

► Կյանքը արտացոլվում է մի հսկա հայելու փշրված կտորների մեջ։ Կյանքը երգում է հազարավոր կոկորդներից դուրս եկած ձայներով, դառնում է մրրիկ, փոթորիկ, զարնվում է անտարբեր ժայռերին, քայլում է դաշտերում և անապատներում, ապա հանկարծ լռելով գնում թաքնվում է երկու լեռների մեջ, պապանձված սպասում, նորից որոտալով դուրս նետվում, երկրի գլխին աղմկելու համար:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: