Լենա Մխիթարյան «Անհասցե նամակ»

Բարև սիրելի՜ս… Նորից քեզ եմ գրում: Գիտեմ, թղթի այս կտորն անզոր է քեզ փոխանցելու այն ամենը, ինչ ես զգում եմ, բայց չեմ կարող չգրել... Չգիտեմ էլ ինչից սկսեմ, անկեղծ եմ ասում։ Միայն ուզում եմ գրել, անվերջ գրել ու տեսնել, թե ինչպես են դեմքիդ մկանները շարժվում նամակս կարդալիս։ Բայց, ավա՜ղ...  Ախր չեմ ուղարկելու նամակս...Դարակիցս հանել եմ բոլոր քեզ ուղղված ու չուղարկված նամակներս, շարել եմ հատ-հատ, իրար կողքի, ճմռթածները խնամքով «ուշքի եմ բերում»... նկարներդ խորքերն եմ խցկել...մեկումեջ էլ մեջտեղներում կան...այս ծրարն էլ շուտով մյուսներին է միանալու... Ների՛ր ինձ, որ այդքան թույլ եմ ու համարձակություն չունեմ ուղարկելու նամակներս... Ների՛ր ինձ այն բոլոր բառերի համար, որ այդպես էլ չհասցրեցի քեզ ասել, այն բոլոր երազանքների համար, որ այդպես էլ չհասցրեցի իրականացնել, մեր բոլոր կիսատ ապրած վայրկյանների համար: Գուցե տարօրինակ հնչի, բայց ես կարոտում եմ քեզ: Այո′, այո′… ճիշտ լսեցիր, կարոտում եմ… ու չհարցնես` այդ կարոտն ինչ երանգ ունի. իմ կարոտը քո աչքերի գույնն ունի: Կարոտում եմ ծիծաղդ, այն բառերդ, որոնցով հիմա ես եմ խոսում: Երկար ժամանակ է չեմ տեսել քեզ, չեմ խոսել հետդ ու երբեմն ինձ թվում է, թե մի օր կմոռանամ ձայնդ...Բայց միայն թվում է... Գիտե՞ս արդեն սովորել եմ շուռ տալ դեմքս, երբ արցունքոտ աչքերս մատնում են դեպի քեզ ունեցած կարոտս...սովորել եմ հանել ուղեղիցս այն միտքը, որ առանց քեզ չեմ կարող. կարողանում եմ, չէ՞: Ես սովորել եմ հարմարվել, ժպտալ. ստիպված ժպտալ...բայց քեզ չհիշել չեմ սովորել...Վաղուց ժամանակն է, չհիշել ու մոռանալ բառերը հանել բառարաններից. դրանք չեն համապատասխանում իրենց իմաստին: Ես կորցրել եմ ինձ: Իսկապես կորցրել եմ: Ես կորցրել եմ քեզ իմ մեջ...Ու խնդրում եմ` թույլ տուր երբեք չգտնել... Ես այնքա՜ն ասելիք ունեմ, իսկ բառերը շուրթերիս սառել են. քո բառերն են մեղավոր…չէ, էլ ոչինչ չեմ գրի...կլռեմ...Երևի մի օր կհասկանաս, որ ամենաբարդը անձայն խոսելն է... Եվս մի նամակ դնում եմ ծրարի մեջ ու թողնում սեղանին: Ծրարի վրա հասցեն չեմ նշում, հասցեատերն անփոփոխ է...

Հեղինակ՝ © Լենա Մխիթարյան