Լևոն Շահնուր «Ճանապարհորդություն. Սիրուց առաջ»

► Գրեթե ամեն ինչ գիտեի իմ մասին, այդպես էի կարծում մինչ ներան տեսնելը. իբր ճանաչել եմ ինքս ինձ, կռանալիս տնքացի և ձգելով կոշկաթելերը` լսեցի, որ իմացել եմ միայն խոսքս, իսկ ներսի տնքոցն անծանոթ էր, ու կպա իմ կերպարին հենց այստեղից: Նետեցի ծխախոտի մնացուկն ու ստվերից ոտքս հանելով` դրեցի վառ արևին...

► Եթե կինը ցույց տա այնքան, որքան զգում ու նկատում է,-պատասխանեց նե,- հաստատ խոշորացույց էլ կպահեն և ներանից անասելի քիչ կտեսնեն, քան ինքն էր ցույց տվել, երբեմն վերջույթներիցս մի կտոր պարզում եմ դեպի ազատություն, պիտի էնքան խելացի լինես, որ իմ բնազդներին ուշադրություն դարձնես , ոչ թե խոսքերիս. տե'ս ծունկս, նայիր սրան` բնազդս հանել եմ դուրս... մեր խելքը զգալու կարողությունն է` ոնց որ աղմուկի միջից նետվես ջուրը:

►  Կորցրի հորս, բայց առողջացա. ինձ թվում է` սատանան բարի է, երբ տեսնում է` դու ճանաչում ես Տիրոջը:

► Այնքան տաք էր ներա մարմինը, որ քանդեցի արգելքը, ու ինձ էլ աննկատելի, գուցե և ներա կամքով շպրտվեց գետին: Երբեք չէի զգացել ինձնից գնացող ազատությունն ու դրա ճանապարհը, որ ապրեցի, առանց արգելքի` թողնելով ներա մեջ.. Ճանաչեցի իմ շարժը` ստեղծելու, արարելու, բայց այս ամենը` թեկուզ սիրած կնոջ մոտ թողնելու ահը...

► Աղջիկը փրփուրների միջից խեղդվելով ոռնում է, քույրերից մեկը ապտակում է` հանգիստ վեր ընկի, հոգիներս կերար: Աղջիկը ձայնը կտրած նվվում է, որովհետև ներան ձրի էին վիրահատում, հետո իմացա, որ պատերազմում զոհվածի երեխա է:

► Կռունկների չուն հենց հասնում է գլխավերևդ, գետնից քար ես պոկում-գլորում ու նույն վայրկյանին վերևում դասավորված երամի այդ մասը խառնվում է իրար: Թռչունները խուճապահար կռնչում են, երկար ժամանակ շարունակում են ցրված թռչել, մինչև նորից դասավորվում են, արդեն քեզանից հեռու: ...Համենայն դեպս, ինձ հետաքրքրում է` ով է երամից նկատում քարը:

► Դրսում քամի է. սա ընդամենը ձայն է, որ կրկին մոտ չի թողնում. գլուխս թմրեցնելով խլացնում եմ ինձ (որ չլսեմ, չհիշեմ, չսպասեմ,– ասաց ինձ),– քամին իմ շուրջն է, տեսնում եմ էգ ծառի խոնարհումը. երկու կողմից փոթորիկները բռնաբարում են. դիրք՝ ճյուղերով դղյակ, դիրք՝ կամուրջ. տեսնում եմ ու ոչինչ չեմ կարող անել. խոսեց ու տխրեց, ինքն ասաց՝ ես տխրեցի, պառավի պես գլուխը բռնած շարժեց՝ հետզհետե թափն ավելացնելով. տատս ողբալիս գլուխն առնում ափերի մեջ, ցնցում էր,– ասաց նե՝ տատանելով, իրեն թափահարելով,– փոքրուց նմանակում էի ներան ու հրճվում, ինչպես հիմա, քանի որ տատիս գլխում պատկերը ցնցվում էր, լուծվում, բաժանվում, միանում ու փշրվում էր, որովհետև նե տխուր էր…

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: