Լիանա Հակոբյան «Հեռանում եմ»

Ես հեռանում եմ, հեռանում եմ լուռ,
Հեռանում այնպես, որ ոտքերիս ձայնից չարթնանաս հանկարծ,
Որ սրտիցս լսվող խուլ հառաչանքից չվախենաս,
Որ աչքերիս մատնող հայացքից նույնիսկ
Դու ոչինչ չզգաս ու ինձ հետ չգաս:
Ես հեռանում եմ, և գուցե մի օր ես նորից կգամ:
Գուցե և մի օր դու կհասկանաս, որ այն օրերը էլ երբեք չեն գա,
Ես հեռանում եմ, փորձելով այդպես հասկացնել հենց քեզ,
Փորձելով կրկին քեզ վերադարձնել, գուցե ոչ ինձ մոտ, այլ հենց ինքդ քեզ:
Վերադարձնել կյանք, չնայած ես չեմ, որ պիտ քեզ փրկեմ,
Պարզապես հեռանում եմ, որ հասկացնեմ քեզ.
Կյանքը կարճ է ու ճեպընթաց նստած,
Դու էլ ինձ պես կարող ես գնալ
Կարող ես գնալ, բայց միաժամանակ
Ոչինչ չփորձես հասկացնել մարդկանց:
Իմացի՛ր, կյանքում ոչինչ չի մնում հուշերից բացի:
Իմ հեռացումով մի հուշ թողեցի,
Փորձիր դու էլ թողնել հիշատակ՝ ինձանից բացի:

Հեղինակ՝ © Լիանա Հակոբյան