Լիաննա Ստեփանյան. Բանաստեղծություններ

2018-11-05 1892

Դու փակուղի ես իմ մեջ...
Կարոտը չորս ոտքով կառչել է հոգուս,
քո մասին հուշը արնահոսում է 
գիշերներին:
Ես սիրտս ծածկում եմ տաքուկ ծածկոցով
ու ֆիլմի նման ետ եմ տալիս հիշողությանս կանաչ ժապավենը,
ուր կապույտ երանության մեջ ըմպում եմ քեզ հետ թեյը հասմիկաբույր...
Լուսինը գլխիվայր կախվել է երկնքից,
կարոտը չորս ոտքով խփում է սրտիս:
Դու աշխարհն ես,
որ պարփակել եմ իմ մեջ:
Ես հազար անգամ կորցրել եմ ինձ լիալույս աչքերիդ արևներում 
ու հազար անգամ մրսել եմ ՝սիրտդ սառույց...
Դու փակուղի ես իմ ներսում,
Ես աշխարհը պարփակել եմ քո մեջ...

***

Կգա մենությունը,
կնստի հոգուդ,
կցավես անկշռելի դատարկությունից, 
կզգաս` հիշողությունը դիմագիծ ունի, 
կփորձես դիպչել` 
ձեռքդ կբռնի ոչինչը,
կզգաս հարազատը նրա, 
կնայես ծանոթ աչքերին,
կլսես ձայնը անբառ հայացքի,
կլռես խոսուն լռությամբ,
ներսումդ կխլրտա արցունքը զսպված,
կշնչես թրթիռը մահամերձ օրվա, 
կբացես անլույս երդիկը սրտիդ,
ազատ կթողնես 
վերջին թիթեռին հիվանդ...
Կգա մենությունը, 
կձյունի հոգուդ:

***

Կարոտը մշտարթուն՝ շաղվել է կոպերիս,
այնտեղ ,ուր չկաս էլ, փշրվել է
վաղուց արևը դեղնաբույր:
Պարտեզներում իմ դեռ ոչ մի անգամ չի ծաղկել կարմրածաղիկը վարդահոտ երջանկության:
Ես լռում եմ ցավը սպիտակ թղթին՝
որ քո մասին բանաստեղծությունն է վերջին,
և մաքրում եմ մատնահետքերդ հիշողությանս կարծր ապակիներից,
ուր ժպիտդ սպի է անլուսին օրերիս։ 
Երկինքներից իմ չվել են անվերադարձ թռչունները բոլոր,
ես զգում եմ դեղնած հույսերից ծերացումը սրտիս...
Կարոտը մշտարթուն շաղվել է 
կոպերիս,
այնտեղ, ուր չկաս էլ,
փշաքաղվել է կյանքը։

***

Ջարդուփշուր է աշխարհն իմ ներսում,
Հոգուս երկինքը աստղաթափ է վաղուց:
Դու ցավն ես, որ լերդացել է երակներումս:
Թոքերիս պատին չորացել է դեղնածաղիկը հույսի,
Ես գրկել եմ ցավը ՝ ծառից ընկնող տերևների
ու արտասվում եմ վերադարձ չունեցող հեռացումը ոտնահետքիդ:

***

Ամեն ինչ արդեն պատմված է՝
և՛ դու, և՛ ես ,
և՛ քեզնից հետոյի պարտադիր աշունը,
և անժամանակ ձյունը,
որ դարսվում է անքեզ օրերիս։
Հոգիս անապատ է,
ուր այլևս ոչ մի ծաղիկ չի ապրելու...
Ամեն բան օդում մասնիկն է 
քո մասին հիշողության։
Բառերիդ հուշը դեռ խաղում է լեզվիս։
Ես ամեն օր ցավում եմ օրերս,
ուր կիսատ եմ թողել 
հեքիաթը բարի աչքերիդ,
ու բանտարկվել եմ՝
ժպիտներիդ լուսե խորքերում..
Եվ հեկեկում եմ ցավը՝
որ աշխարհի ոչ մի վայրում 
չի ապրում երջանկությունը մոռացումի..
Ես ամեն օր պարտվում եմ 
ինձ քաղցկեղած սերը,
և անզգայության մեջ 
թաղում եմ սիրտս մամուռ..
Ամեն ինչ արդեն պատմված է՝
և՛ ես, և՛ դու,
և՛ քեզից հետոյի պարտադիր աշունը...

***

Բաց պատուհանդ, 
երկար նայիր 
վարդի ծաղկած թփերին,
պարզիր երեսդ 
դեղնաբույր արևի 
ցոլքերին մեղրագույն , 
առ գիրկդ ծաղկահոտ քամին , 
փակիր աչքերդ,
որսա թիթեռը երջանկության, 
վիրակապ դիր թևերին վիրավոր սիրո , 
երկինքներում մոռացումների 
ազատ արձակիր։

Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում

մեկնաբանություններ